15

Dzień 110

Budzi mnie mały promyk światła padający wprost na moją twarz. Otwieram oczy i spoglądając przez okno stwierdzam, że to musi być już chyba ostatni tak ciepły dzień tego roku. Szkoda tylko, że tyle pięknych dni ominęło mnie. Tak okropnie chciałabym wyjść stąd choć na parę minut i zaciągnąć się świeżym powietrzem. Boję się o tym myśleć dłużej, bo jeszcze dojdę do wniosku, że brakuje mi tego bardziej niż własnych rodziców. Od czasu kiedy tutaj jestem i cały czas ktoś uświadamia mi, że życie wcale nie wygląda tak jak oni mi o tym powiedzieli mam do nich pewnego rodzaju żal i urazę. Osoby, które cały czas uważałam za swój autorytet okłamały mnie.

-Też chciałbym tam wyjść, więc nie rób takiej miny jakbyś była najbardziej poszkodowana na tym świecie. – odzywa się chłopak, który musiał obudzić się parę minut po mnie.

-Tak, wiem Harry. – mówię cicho. Pewnie spodziewał się czegoś innego, ale nie mam już siły na dalsze kłótnie.

-Dlaczego wymawiasz moje imię w taki sposób? – pyta.

-W jaki? – Zdziwiona obracam się w jego stronę. Nie zauważyłam różnicy w tym w jaki sposób wymawiam jego imię, a w jaki kogokolwiek innego.

-Ty już wiesz. – Marszczy gniewnie brwi. – Tylko udajesz taką niewinną, a w głębi serca masz nadzieje, że mnie uwiedziesz i mimo wszystko będziemy trzymać się razem. Odpowiedź brzmi: NIE!

-Wierz mi nic nie kombinuję. Wymawiam twoje imię jak każde inne. Po wczorajszym wieczorze zrozumiałam, że nici z naszej umowy. Nie jestem ułomna, ani upośledzona, abyś musiał mi powtarzać to po parę razy. – Mój głos jest nadzwyczaj spokojny. Dzisiejsze role są odwrócone. Nie czekam aż powie coś jeszcze. Wstaje i ścielę swoje łóżko. Podchodzę do umywalki i najpierw przemywam twarz lodowatą wodą, a dopiero później myję zęby szczoteczką, którą dostałam niedawno. W tym samym czasie spoglądam na odbicie w moim lustrze i mam ochotę się rozpłakać, ale wiem, że nie mogę sobie na to pozwolić ze względu na Harry’ego, który siedzi w drugim końcu pokoju i tylko czeka aż będzie miał doskonałą okazję wyżyć się na mnie. Moja skóra jest poszarzała, a policzki zapadnięte i wychudzone. Włosy z puszystych i gęstych włosów zmieniły się w stronki, które opadają wokół mojej twarzy. Jedyne co zostało bez zmian to kolor moich oczu, ale nawet ten radosny błysk zginął. Boję się, że już nigdy nie wróci.

Dzień 120

Dzień powoli się kończy, a ja jak zwykle myślę o tym co robiłabym gdyby nie było mnie tutaj. Może w tym momencie byłabym na kolacji z Jacobem. Być może powoli zaczęłabym się w nim zakochiwać, a tym samym układać sobie życie. Jeśli wierzyć temu co mówił pan Henry byłby także moim przyjacielem.

Przez pewien czas myślałam, że być może z Harry znajdę wspólny język. Niestety myliłam się. Nie wiem jak nawet przez chwilę mogłam pomyśleć, że będę w stanie przyjaźnić się z kimś takim jak on. Przecież to nie realne.

-Harry, czy mogę cię o coś zapytać? – mówię wpatrując się w ozdobiony zaciekami sufit, który jak na złość przypomina mi o tym gdzie się znajduję.

-To zależy czego będzie ono dotyczyło. –odpowiada beznamiętnym głosem. Od czasu naszej kłótni nie rozmawiamy zbyt dużo. Można powiedzieć, że wróciliśmy do początku kiedy chłopak uważał mnie za intruza, tyle tylko, że wtedy nie było tak źle jak jest teraz. Wiem, ze usilnie stara się wyprowadzić mnie z równowagi. Kiedy tylko znajdzie ku temu okazje oczernia mnie. Staram się być silna i nie pokazywać tego jak czasami bardzo dotykają mnie jego słowa.

-Jeśli nie chcesz to nie musisz odpowiadać.

-OK. Mów.

-Tylko proszę nie śmiej się ze mnie.

-Jeśli będzie to śmieszne, to niby dlaczego mam się nie śmiać?

-Zrobisz jak będziesz chciał.

-Słuchaj albo zadajesz to pytanie teraz, albo w ogóle. Jakoś specjalnie nie chce mi się z tobą rozmawiać.

-Dobrze. Już momencik. – Siadam okrywając swoje ramiona kocem i widzę jak chłopak przewraca oczami na ten widok. – Ja chciałabym wiedzieć... Boo-ooo ja nigdy…

-Wyduś to z siebie!

-Jak to jest się całować? – pytam. Widzę momentalnie jak wyraz jego twarzy momentalnie się zmienia z poirytowanej na zaciekawioną.

-Przecież masz narzeczonego. Powinnaś wiedzieć jakie to uczucie. – Na szczęście w jego głosie nie słyszę ani krzty kpiny co uspokaja mnie, bo jest choć trochę nadziei na to, że będziemy normalnie rozmawiać. Co dawno nie miało miejsca.

-Tak, ale dopiero nie dawno dowiedziałam się o tym, że jest moim narzeczonym. Tak naprawdę nawet ze sobą nie rozmawialiśmy, nie mówiąc już o innych rzeczach.

-Niektórzy nawet ze sobą nie rozmawiając całują się ze sobą, a nawet robią gorsze rzeczy i wierz mi lub nie, ale nawet nie idą za to do piekła. – mówi widząc mój zniesmaczony wyraz twarzy.

                -Dobrze, ale ja taka nie jestem, przecież dobrze o tym wiesz.

                -Tego nie da się tak po prostu opisać. – stwierdza.

                -W książkach było to opisane.

                -Myślisz, że to co piszą w książkach dzieje się naprawdę? Przebywając tutaj tak długo powinnaś wiedzieć, że to wszystko to fikcja. Gdyby życie było takie jak te twoje opowiadanka już dawno by nas tu nie było, bo jakimś dziwnym trafem okazałoby się, że policja, po rzetelnych poszukiwaniach wpadła na nasz trop.

                -To znaczy, że… To jest tak bardzo cudowne uczucie, że aż nie da się tego opisać?

                -Niezupełnie. Zresztą po co mam ci o tym mówić. Kiedyś sama się o tym przekonasz.

                -A co jeśli nie? Może po tak długiej przerwie Jacob wcale nie będzie chciał się ze mną spotykać. Z kim niby oprócz niego mogę być? Przecież nie znam nikogo innego w moim wieku. Chcę chociaż wiedzieć jakie to uczucie skoro mogę go nigdy nie zaznać.

                -OK. Ale jeśli jeszcze kiedykolwiek powiesz, że mam serce jak z kamienia to chyba nie wytrzymam. – Widzę jak wstaje i powoli podchodzi do mnie. Łapię mnie za łokcie i delikatnie pomaga wstać.

                -Nie rozumiem. – mówię zdezorientowana.

                -Chcesz wiedzieć jak to jest być całowanym to się dowiesz.

                -Co! Nie zaraz! Ja tak nie mogę! Mam narzeczonego! Co prawda nie wiem co czeka mnie po powrocie, ale to jest coś podobnego do zdrady!

                -To po co to biadolenie, że być może nikt nigdy cię nie pocałuje? – Widzę jak powoli zaczyna się cofać.

                -Dobrze, dobrze! Czekaj! Tylko obiecaj mi, że nikt nigdy się o tym nie dowie. Potraktujmy to jako eksperyment.

                -Nie będziesz miała wyrzutów sumienia okłamując tak wszystkich? – pyta z tym zarozumiałym uśmiechem, od którego moje serce przyśpiesza. – Uważaj, bo sobie jeszcze pomyśle, że jesteś niegrzeczną dziewczynką.

                -Przestań i tak wystarczająco się stresuję.

                -W takim razie po co ci to? To nie powinno być stresujące.

                -Harry ja bardzo chcę, aby choć raz w życiu… - Nie zostaje mi dane dokończyć, bo niespodziewanie chłopak przybliża się do mnie tak, że boję się oddychać, a jakiekolwiek poruszenie ustami zwiastowałoby muśnięcie jego warg. Jedna z jego dłoni spoczywa w zagłębieniu mojej talii, natomiast druga unosi się powoli i przylega do mojego policzka. Zawstydzona spoglądam w jego tęczówki, które chyba nigdy nie miały aż tak ciemnej barwy. Jeśli jest to możliwe zbliża swoją twarz jeszcze bliżej do mojej i mam wrażenie, że dosłownie za sekundę dojdzie do naszego pocałunku kiedy słyszymy ciche kliknięcie zamka u drzwi. Spoglądamy na siebie ostatni raz i odskakujemy od siebie. Szybko zajmuje miejsce na swoim materacu okrywając ramiona kocem, ponieważ nagła zmiana odległości między nami sprawiła, że zrobiło mi się przeraźliwie zimno.

                W drzwiach staje Joe, który znów chyba zrobił sobie dłuższą przerwę, bo dawno go nie widziałam. Poza tym rzadko kiedy wpadał o tak późnej porze. Jest barmanem, dlatego przeważnie o tej godzinie  pracuję. Jeszcze parę minut temu nawet przez sekundę nie pomyślałabym, że ktoś mógłby tutaj wejść.

                -Mam coś dla was. – mówi wchodząc do środka z dwoma parującymi kubkami. W pierwszej chwili myślę, że to herbata, ale kiedy wręcza mi do rąk jeden z nich i biorę łyk zdaje sobie sprawę, ze to coś innego.

                -Nawet nie pamiętam kiedy ostatnio piłam kakao. – szepcze uśmiechając się do niego z wzajemnością. Od razu nachodzi mnie myśl: dlaczego Harry nie może być tak miły? Tylko czy mili ludzie przypadkiem w wolnym czasie nie grają w kręgle zamiast zajmowania się swoimi więźniami? Jednak patrząc na tego ciemnowłosego chłopaka o niebieskich oczach mam wrażenie, że wcale nie lubi tego co robi, że najchętniej rzuciłby to i nie patrzył co tutaj się dzieje. Przynajmniej na to mam nadzieje. Zauważam jak podaje drugi kubek Harry’emu, nawet nie zaszczycając go swoim spojrzeniem. Ciekawa jestem czy kiedykolwiek polubią się do tego stopnia, że będą w stanie normalnie porozmawiać. –Nie powinieneś być teraz w pracy?

                -W lokalu jest remont i wszyscy mają przez tydzień wolne. Wygląda na to, że będę do was wpadać częściej.

                -Nie mamy nic przeciwko. – stwierdziłam uśmiechając się po czym upijajam łyk ciepłej i słodkiej cieczy, która sprawiła, że od razu czuje się lepiej.

                -Mów za siebie. – mruczy Harry. Na chwilę wstrzymuję oddech modląc się o to, aby Joe nie usłyszał tego. Już dość mam kłótni tej dwójki. Po paru minutach byłam już spokojna, że nic takiego nie będzie miało miejsca.

                -Dobrze wiedzieć. – odzywa się. – Muszę już iść. Mam jeszcze parę spraw do załatwienia. Dobranoc.

                -Do zobaczenia. Dzięki za kakao. – Nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie odwdzięczyć się temu człowiekowi za to co dla mnie robi.

                Po tym jak wyszedł zapanowała niezręczna cisza. Chyba nie tylko ja dopiero teraz zdałam sobie sprawę w jak niezbyt dogodnej sytuacji mogliśmy zostać przyłapani. Gdyby Joe pojawił się parę minut później mógłby pomyśleć, że coś nas łączy, ale przecież tak nie było. Nasze relacje były bardzo skomplikowane, ale jedno było pewne: żadne z nas nie kochało drugiego.

                Mimo wszystko napięcie wisiało w powietrzu. Jak najszybciej wypiłam kakao, nieprzyjemnie parząc sobie przy tym język. Wstałam z zamiarem umycia kubka. Kiedy już to zrobiłam położyłam go na stole tak, aby Joe mógł zabrać go z powrotem. Jednak w momencie kiedy już miałam się odwrócić poczułam lekkie muśnięcie w talii. Poczułam jakby dotykały mnie skrzydła motyla, dlatego przez chwilę musiałam pomyśleć, czy aby nie jest to wytwór mojej wyobraźni.

                Potem moim oczom ukazała się duża dłoń odkładająca swój kubek na blat. Na plecach poczułam ciepło wywołane bliskością drugiego człowieka, a jego oddech owiał moją szyję sprawiając, że włoski na rękach stanęły mi dęba. Na moich policzkach pojawiły się dwa okrągłe rumieńce, a kiedy chłopak powoli zaczął obracać mnie w swoją stronę poczułam, że cała płonę, ponieważ wiedziałam, że zobaczy to jak bardzo jestem zaskoczona tą sytuacją i na pewno zacznie rzucać głupie uwagi na ten temat.

                Jednak kiedy spoglądam na jego twarz zauważam, że jego usta nie są wygięte w łobuzerski uśmiech, a oczy nie rzucają kpiarskich spojrzeń. 

________________________________

No i jak? ;)