16

Dzień 120

***Harry***

                -Robię to, abyś później nie powiedziała, że nie dotrzymuję obietnic. – starałem się zdobyć na twardy ton głosu, ale nie wiem czy raczej nie zmieniło się to w szept. Ledwo byłem w stanie oddychać będąc tal blisko niej i widząc te niewinne, błękitne oczy wpatrujące się we mnie z domieszką strachu, obawy, a nawet zdziwienia.

                Zauważyłem, że nieznacznie kiwnęła głową zgadzając się.

                Kompletnie nie wiedziałem jak mam się do tego zabrać. Do tej pory całowałem dziewczyny spontanicznie. Nie dbając o to, czy jestem zbyt nachalny, czy też robię im krzywdę. Teraz było inaczej. Dziewczyna przede mną nie zniknie jutrzejszego ranka. Kto wie jak długo będę musiał z nią tutaj przebywać wolę nie zrobić czegoś głupiego co sprawiłoby, że pobyt tutaj stanie się jeszcze gorszy niż jest obecnie. Poza tym ona jest inna. Nie została zepsuta przez współczesny świat. W dodatku wcale jej nie pragnę. Nie mam ochoty rzucić na najbliższe łóżko i zedrzeć z niej wszystkich ubrania. Jest po prostu dziewczyną nie odpowiednią dla mnie. Nie w moim typie.

                Niemal słyszę jak jej serce mocno bije. Wiem, że bardzo denerwuje się tym co ma nastąpić. Od razu przypominam sobie mój pierwszy prawdziwy pocałunek, który nastąpił kiedy miałem 12 lat. Też wtedy byłem tym bardzo przejęty. Tyle tylko, że nie mając wtedy doświadczenia zwykłe zauroczenie myliłem z miłością.

                Najdelikatniej jak potrafię kładę jedną dłoń na jej policzku. Wiedziałem, że jej skóra w tym miejscu musi być niezwykle gładka, ale nie zdawałem sobie sprawy z tego, że może być tak przyjemna w dotyku. Przez to jeszcze bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że dziewczyna jest niezwykle drobna i krucha.

                Widząc przerażenie w jej oczach kiedy nasze oczy się spotkają. Chcę się wycofać.

                -Jeśli nie chcesz, wystarczy, że powiesz.

                -Nie. Proszę, zrób to.

                -Nie bój się będę delikatny. – Gładzę ją po policzku mając nadzieje, że chociaż to będzie w stanie ją odrobinę uspokoić.

                Przełykając nerwowo ślinę kiwa delikatnie głową co sprawia, że mały kosmyk jej włosów opada na twarz. Niewiele myśląc biorę go i przez chwilę nawijam na palec po czym zakładam za jej ucho.

                Bardzo powoli zbliżam swoją twarz do jej. Ostatni raz spoglądam w jej oczy i nachodzi mnie myśl: Dlaczego u licha ja to robię? Wszystkie wątpliwości i uprzedzenia znikają wraz z tym kiedy czuję aksamit jej ust na swoich. Moim pierwszym odruchem jest przyparcie jej do ściany i zaczęcie bardziej namiętnego pocałunku. Jednak wiem, że nie mogę tego zrobić. Dziewczyna z pewnością mimo tego, że jesteśmy w zamknięciu uciekłaby ode mnie jak najdalej się da.

                Czuję jak ostrożnie oddaje pocałunek i zapewne przez tą dla mnie nie znaną wcześniej niepewność moje serce przyśpiesza. Dziewczyna zaplata swoje ręce na moim karku, przy tym delikatnie ciągnąć moje włosy. To normalne, że nie wie jak bardzo mnie to kręci, ale gdyby jakimś cudem dowiedziała się co w takiej sytuacji czuje na pewno zrezygnowałaby z tego ruchu wiedząc, że mogę nie być w stanie zaprzestać tylko na pocałunku.

                Słyszę cichy jęk wydobywający się z jej ust i zdaję sobie sprawę z tego, że odrobinę za mocno ściskam ją w talii. Muszę przestać.

                Ostatni raz muskam jej wargi i odsuwam się na parę milimetrów.

                Nie mogę złapać oddechu!

                Kiedy widzę jej oczy, które zabłysły jakimś cholernym blaskiem mam ochotę znów ją pocałować. Pozwalam powiekom opaść, tak aby nie kusić losu.

***April***

                Całkowicie zapominam o otaczającym mnie świecie. Widzę tylko jego tęczówki, które po chwili znikają pod powiekami.

                -Rzeczywiście miałeś rację. – odzywam się starając uspokoić oddech. – Tego nie da się tak po prostu opisać.

                -Proszę nie mów nic. – Nie wiem dlaczego, ale mam wrażenie, że mówi przez zaciśnięte zęby.

                -Dlaczego? Zrobiłam coś złego? – pytam lekko wystraszona.

                -Nie. – odpowiada krótko czym od razu mnie uspokaja. – Pamiętaj nikt nie może się o tym dowiedzieć.

                Otwiera oczy i nawet na mnie nie spoglądając odwraca się i odchodzi. Uważnie śledzę jego umięśnioną sylwetkę zmierzającą w kierunku jego materacu. Jest to wyraźny sygnał na to, że wszystko wróciło do normy. Szkoda tylko, że ten pocałunek nie znaczył dla niego tak wiele jak dla mnie. Jestem pewna, że nigdy w życiu nie zapomnę tej chwili.

~*~ 

  Dzień 121

Rano jest bardzo niezręcznie. Ilekroć chcę zacząć rozmowę chłopak urywa ją, a kiedy nie daj Boże nasze spojrzenia się spotkają od razu odwraca wzrok. Na początku nie wiedziałam o co chodzi, ale szybko zdałam sobie sprawę, że to wina naszego wczorajszego pocałunku.

                -Słuchaj. Nie wiem czy wczoraj w czasie tego pocałunku zrobiłam coś złego. Nie mam w tym żadnego doświadczenia. Robiłam to pierwszy raz, więc wybacz i błagam zacznij zachowywać się normalnie.

                -Tu nie chodzi o to, że zrobiłaś coś złego! – mówi sfrustrowany. – Po prostu nigdy więcej nie wspominaj o tym. To był tylko i wyłącznie eksperyment, który już nigdy się nie powtórzy i tylko my możemy o nim wiedzieć. Koniec kropka.

                -Czyli nie powiesz mi dlaczego tak się zachowujesz? – pytam pełna nadziei. Staram się przesłać mu spojrzenie pełne prośby, ale od razu przyłapuję się na tym, że wcześniej nigdy nawet przez chwilę nie pomyślałabym o tym, że mogę kogoś manipulować w ten sposób. Wydawało mi się to być czymś złym i nieodpowiednim, ale przebywając z Harrym, który nieustannie tego wykorzystuje chyba nawet nie zauważyłam jak ta granica, którą wyznaczyłam zaczęła się zacierać.

                -Nie. – kręci przecząco głową.

                Wzdycham głęboko i wstając z miejsca wykonuję poranna toaletę po czym włączam radio. Akurat trafia na poranne wiadomości.

                Już od ponad trzech miesięcy Harry Styles jest przetrzymywany. Wiadomo, że nadal żyje, ponieważ jego menager jest w stałym kontakcie z jego oprawcami. Stara się wynegocjować jego uwolnienie, ale nie jest to proste.

                Świat szaleje. Fanki nie mogą pogodzić się z tym, że ich idolowi dzieje się coś złego.

                Tak naprawdę nie wiemy nic konkretnego. Informacje nie mogą zostać nam podane, ponieważ to może zagrozić wokaliście…

                Odwracam się w stronę chłopaka aby skomentować to co właśnie usłyszałam kiedy drzwi otwierają się. Spodziewam się w nich zobaczyć Joe’ego, ale zamiast niego widzę mulata z włosami, które są w lekki nieładzie – tak jakby po przebudzeniu nie miał ochoty ich układać.

                -Chodź. – mówi krótko posyłając mi jedno spojrzenie. Na początku kiedy pojawiłam się tutaj Eric pokazywał kto tu rządzi, ale był dla mnie względnie miły. Natomiast teraz nasze kontakty ogranicza do minimum i jest zimny jak głaz. Jestem niemal pewna, że winą tego są jego problemy rodzinne.

                Nie żegnam się z Harrym, bo wiem, że to dla niego bez różnicy. Po prostu posłusznie wychodzę.

                Czasami mam wrażenie, że drogę do salonu znam już na pamięć, ale za chwilę skręcamy w całkowicie inny tunel niżbym się spodziewała i nie jestem już tego taka pewna. Tak jest też tym razem. Dlatego jestem zaskoczona kiedy za zakrętem dostrzegam oświetlone niezliczoną ilością żarówek pomieszczenie.

                Wszystko wygląda tak jak zawsze. Zaczynam kierować się w kierunku kuchni, ale Eric łapie mnie za ramie. Moje serce zaczyna bić szybciej. Jeśli dzisiejszego dnia nie chce żebym wykonywała obowiązki to o co mu chodzi?

                Delikatnie ciągnie mnie w kierunku drzwi, w których stronę starałam się nie spoglądać i wtedy już doskonale wiem jakie są jego zamiary.

                ZNÓW POTRZEBUJE NAGRAŃ DLA MOICH RODZICÓW

                -Nie. – szepcze. – Nie! Nie! Nie! – Staram się wyrwać rękę z jego uścisku, ale jest ode mnie o wiele silniejszy o czym można dowiedzieć się spoglądając na jego niezwykle wysportowane i umięśnione ciało.

                Nadal nie daje za wygraną. Staram się mu wyrwać. Boję się, że za chwilę któryś z mężczyzn siedzących przed telewizorem postanowi mu pomóc. Wtedy moje szanse byłyby równe zeru. Jednak po chwili zdaję sobie sprawę, że dla nich nie jestem żadnym niebezpieczeństwem. Jestem tylko zwykłą dziewczyną z lekką niedowagę, która na ich ciałach może zostawić jedynie małe ślady zadrapań, nic poza tym.

                W momencie kiedy widzę coraz bardziej zbliżające się drzwi przez moją myśl przebiega to, że moją jedyną nadzieją jest tylko Joe. Jednak jego ani nie widać, ani nie słychać.

                -Puść mnie, proszę. – mówię kiedy znajdujemy się już w środku. Moje serce bije jeszcze mocniej, bo mimo woli przed moimi oczami stają obrazy z mojego poprzedniego pobytu tutaj. Nic się tutaj nie zmieniło… Spoglądam na niego oczami pełnymi łez, ale on nie zaszczyca mnie ani jednym spojrzeniem. Jest poważny. Tak jakby nie zamierzał za chwilę zrobić mi krzywdy tylko jak posłuszny żołnierz wykonywał swoje obowiązki.

                Mam wrażenie, że za chwilę zemdleję. Czuję jak moje ręce drżą, a serce jeszcze bardziej przyśpiesza rytm. Szukam jakiejkolwiek drogi ucieczki, ale doskonale wiem, że takowa w tym miejscu nie istnieje.

                Chyba powoli zaczynam się poddawać.

Przestaję krzyczeć, bo wiem, że nikt mnie nie usłyszy…

Przestaje się rzucać, bo wiem, że nie jestem wystarczająco silna…

Jestem jedynie zdana na łaskę tego mężczyzny, który wydaje się nie posiadać serca.

Jestem o tym przekonana niemal w stu procentach kiedy brutalnie rzuca mnie w kierunku ściany. Na czas nie udaje mi się złapać równowagi dlatego głową uderzam w nią z całej siły. Przed oczami pojawiają mi się małe punkciki i zsuwam się po ścianie opadając na podłogę. Mam wrażenie, że za chwilę naprawdę zemdleje i w tym momencie wydaje mi się to być największym błogosławieństwem. Jednak po chwili lekkiego zerwania kontaktu ze światem zdaję sobie sprawę, że jestem już przytomna i niestety muszę przyznać, że odrobinę za mocno, bo każde otwarcie drzwi odbija się w mojej głowie jak jeden wielki huk, który sprawia, że mój ból jeszcze bardziej się pogłębia.

Tak bardzo chciałabym wrócić już do celi. Marzę o tym, aby znów zacząć kłócić się z Harrym i znosić jego ciągle zmiany humor. To wszystko to istny raj w porównaniu z tym co dzieje się ze mną w tym momencie.

Staram się nie ruszać aby nie sprawiać dodatkowego bólu mojemu organizmowi. Uważnie śledzę każdy krok czterech mężczyzn, którzy znaleźli się w środku. Patrzę jak rozstawiają cały sprzęt zachowując się tak jakby mnie tutaj nie było.

-Ściągaj ciuchy księżniczko! – odzywa się Eric. Zdziwiona spoglądam na niego. Nie mam pojęcia o co dokładnie mu chodzi. Po co niby mam się rozbierać. W dodatku myśl o tym, że ktoś, kto nie jest moim lekarzem może zobaczyć mnie w bieliźnie, przeraża mnie. –Ben włącz kamerę. – Podchodzi do mnie, a ja staram się wcisnąć w ścianę. Jednak mimo mojego wewnętrznego błagania nie pochłania mnie, a oprawca jest coraz bliżej. Jeśli jest to w ogóle możliwe to trzęsę się jeszcze bardziej. Nie mam pojęcia na co mam się przygotować.

Ciągnie mnie z taką lekkością, że przez chwilę mam wrażenie, że w ogóle nic nie ważę. Ponownie uświadamiam sobie jaką siłą dysponuje ten mężczyzna, a co dopiero mówiąc o reszcie, które się tutaj znajduje. Przecież większość z nich jest jeszcze lepiej zbudowana. Zabicie mnie to dla nich pestka.

Od razu przed oczami widzę ciemność, a do uszu dociera krzyk dziewczyny, która powoli traci nadzieje na to, że przeżyje. W tamtym momencie wszystko działo się bardzo szybko, w dodatku zajmował się nią tylko jeden mężczyzna. Wystarczyło, że pociągnął za spust i po sprawie. Wiem, że chcą zrobić mi krzywdę, ale ich celem jest utrzymanie mnie przy życiu. W innym przypadku straciliby wysokie dochody.

Czepiam się tej jedynej pozytywnej w tym wszystkim perspektywy. To jest moja recepta na przetrwanie. Myśleć o rzeczach dobrych.

-No dalej na co czekasz! – krzyczy jeden z nich kiedy zostaję wypchnięta wprost przed kamerę. Patrzę na niego zdziwiona. Na jego pociągłej, niemal wychudzonej twarzy pojawił się szyderczy uśmiech. Chyba to czego ode mnie oczekuje jest tak bardzo oczywiste. Tyle tylko, że dla mnie jest wręcz odwrotnie. Znów uświadamiam sobie to jakie konsekwencje za sobą niesie nie uczestniczenie w życiu współczesnym. Jest jeszcze jedna rzecz, która mnie dziwi. Leo zazwyczaj w ogóle się nie odzywa, a jego twarz cały czas jest ponura, wręcz obojętna na to co dzieje się w otaczającym go świecie. Natomiast teraz tryska entuzjazmem.

-Który pierwszy? – pyta Christopher ustawiając coś przy kamerze.

-Ja, ale nie mam zamiaru jej rozbierać. Niech sama to zrobi. – ponownie odzywa się Leo.

-Nie słyszałaś?! No dalej nie ociągaj się! – krzyczy Eric. Wzdrygam się, bo jeszcze chyba nigdy nie słyszałam takiej złości w jego głosie.

-Ale co ja mam zrobić? B-b-b-błagam zostawcie mnie w spokoju.

-Serio księżniczko myślałem, że jesteś bardziej kumata… - kręci przecząco głową. Na szczęście jest już trochę spokojniejszy.

-C-c-c-cooo znaczy „kumata”? – Wiem, że powinnam powstrzymać się od tego pytania, ale co jeśli to słowo ma wielki wpływ na to o co tak naprawdę mu chodzi?

-Ja zrobię to pierwszy. – mówi. Oczywiście nie jest to odpowiedź na moje pytanie. – Włącz kamerę. – Zwraca się do brata po czym staje przede mną. Wzdrygam się kiedy zaczyna delikatnie gładzić moje ramiona. Czuję nieprzyjemne dreszcze przechodzące po moim ciele z każdym jego dotykiem. Powoli odsuwam się, ale wtedy ściska moje ramiona i podcinając moje nogi sprawia, że ląduję na ziemi. Na szczęście w ostatniej chwili łapie mnie tak, że upadek nie jest okropnie bolesny. Zresztą w tym momencie i tak nie jestem w stanie myśleć o czymkolwiek oprócz strachu, który niemal mnie paraliżuje. Mam dziwne wrażenie, że okładanie pięściami byłoby o niebo lepsze od tego co w tym momencie zamierzają zrobić.

Wcześniej działał wolno i delikatnie. Jego spojrzenie również takie było. Jednak teraz nie kłopocząc się rozpinaniem guzików rozrywa materiał. Drżę do tego stopnia, że pewnie wyglądam jakbym miała atak padaczki. Po paru chwilach zostaję tylko w bieliźnie. Czuję przenikający chłód oraz ciężar ciała mężczyzny, który niemal przylega do mnie. Czuję jak gładzi każdy centymetr mojego ciała i nadal nie potrafię powstrzymać obrzydzenia. Chcę uciec, albo chociaż okryć moje ciało cienkim materiałem. Jednak jestem bezsilna. Wiem, że nie jestem w stanie nic zrobić. Swój wzrok skupiam na kropelce krwi, która pozostała na ścianie naprzeciwko mnie. Zaczynam zastanawiać się czy przypadkiem nie jest to moja krew, a może nie tylko ja mam złe wspomnienia z tym pokojem.

Jak przez jakąś dziwną zasłonę dociera do mnie śmiech jednego z mężczyzn. Prawie pewna jestem, że należy on do Leo.

-Niezła z niej foczka. Nie dziwię się, że starzy trzymali ją w ukryciu. Pewnie nie jeden miałby na nią ochotę.

-Spokojnie Leo. Może tylko na taką wygląda, a wcale taka dobra w te klocki nie jest.

-Muszę sam się o tym przekonać… Dalej Eric ile można czekać!

W tym samym momencie ręka mężczyzny wędruje pomiędzy moimi nogami wspinając się coraz wyżej. Czuję jak każdy mięsień mojego ciała napina się. W momencie kiedy myślę, że dotknie mojej kobiecości on zaczyna atakować mój biustonosz. Po zdjęciu go gniecie moje piersi, a ja czuję jak się czerwienie. Jestem niemal naga na oczach czterech mężczyzn, w dodatku wszystko rejestrują kamery.

-Szkoda, że w ogóle nie stawia oporu. Wtedy byłoby o wiele ciekawiej. – odzywa się jeden z nich.

-To nawet lepiej. Można w pełni rozkoszować się jej jędrnym ciałem. – zabiera głos Eric, a w odpowiedzi dostaje kolejną falę śmiechów. Ogarnia mnie gniew. Marznę na ziemi w dodatku jeszcze chyba nigdy nie byłam tak bardzo upokorzona, a najwyraźniej dla nich jest to coś zabawnego.

Czuję ciepłe palce mulata, które zjeżdżają na moje podbrzusze. Wiem, że chcę całkowicie mnie rozebrać, ale nie mam pojęcia jaki ma w tym cel. Moje serce wali jak oszalałe kiedy powolnym ruchem ściąga moje majtki. Potem rozpina swoje spodnie.
 Jedyne co czuje to ból.

Jedna jedyna łza spływa po moim policzku…
________________________________
Mam nadzieje, że rozdział wam się spodoba, bo nareszcie coś się dzieje ;)
LINK