27

W ogóle nie mam ochoty na wybieranie sukienek. Układanie fryzur i przywoływanie sztucznego uśmiechu.

Od pogrzebu Joe’go minął już tydzień. Powinnam pogodzić się z jego śmiercią. Został godnie pochowany, a to jest najważniejsze.

Jednak nie tylko ta tragedia zaprzątała mi głowę.

Harry przez cały czas obecny był w moich myślach. Nawet w snach pojawiał się jak na mój gust o wiele za często.

Nie mam pojęcia, czy to znak, że powinnam wyciągnąć w jego kierunku przyjazną rękę, czy też brakuje mi go do tego stopnia, że popadam w obłęd.

Najgorsze jest to, że ilekroć przypominam sobie jego miękkie i ciepłe usta mam okropne wyrzuty sumienia.

Jacob jest wspaniałym człowiekiem. Dobry, zabawny i inteligentny. Na razie nie mogę nazwać go swoim przyjacielem. Nie znamy się zbyt długo, ale już zdążyłam znaleźć z nim wspólny język. Cieszę się, że to właśnie on, a nie inny gburowaty chłopak ma zostać moim mężem.

Wszystko byłoby idealnie. Byłabym w stanie zapomnieć o tych okropnych rzeczach, które musiałam przetrwać w zamknięciu. Śmierć Joe’go stałaby się czymś naturalnym, ale jest jeszcze Harry.

Chłopak, którego na początku nienawidziłam do tego stopnia, iż marzyłam o tym, aby wydostać się ze swojej celi i nigdy więcej już go nie zobaczyć. Dopiero po przebiciu się przez skorupę kłamstw i próżności zdałam sobie sprawę z tego, że jest osobą naprawdę wartościową, a swoim zachowaniem, czy gestami pokazał, że ma dobre serce.

To właśnie sprawiło, że zaczęłam go pragnąć.

Nieraz myślałam jakby to było gdyby to on zamiast Jacoba ubiegałby się o moją rękę.

~*~

Przyjęcie wydawane jest na cześć tego, że szczęśliwie wróciłam do domu.

Dlatego też muszę prezentować się nienagannie. Wszystkie oczy będą skierowane na mnie.

Po niedługim namyśle wybieram jedną z moich najnowszych czerwonych sukienek. Fakt, że wcześniej bardziej przylegała do mojego ciała, ale to nie zmienia faktu, że jej kolor idealnie pasuje do barwy moich włosów, które zwijam w luźny kok pozwalając aby parę kosmyków opadło na moją twarz. Pierwszy raz w życiu przeciągam po rzęsach maskarą.

Dopiero kiedy zakładam czarne buty na niezbyt wysokim obcasie spoglądam w lustro. Widzę siebie, ale jednak odmienioną. Jestem bardziej dojrzała, ale mogę przysiąc, że nie jest to tylko zasługa makijażu. To bagaż moich doświadczeń sprawił, że się zmieniłam.

~*~

Nigdy w życiu nie widziałam tak wielkiego przyjęcia. Nawet w czasie dwudziestej rocznicy ślubu moich rodziców była garstka z tego co widzę teraz.

Zastanawiam się, czy w ten sposób chcą okazać swoją miłość do mnie. Oczywiście, że emocjonalnie zareagowali kiedy zobaczyli, że nadal żyje, ale poza tym nie pokazali, że im na mnie zależy. Oczywiste jest to, że mnie kochają, ale ta ciągła oziębłość i rezerwa nieraz staje się nie do wytrzymania. Rozumiem, że jestem już dorosła, ale to nie znaczy, że nie potrzebuję odrobiny czułości. W tej chwili o wiele bardziej zadowolona byłabym ze zwykłego uścisku niż ogromnego przyjęcia, na którym znów będę musiała uśmiechać się i kłaniać różnym polityką, czy też arystokratą. Nie ważne, że większości z nich wcale nie znam.

Widzę moją matkę uśmiechającą się do mnie i rzucającą znaczące spojrzenie, które mówiło, że mam w tej chwili zejść na dół do gości. W jej mniemaniu to, że przyglądam się wszystkim zamiast uczestniczyć w zabawie jest oznaką braku manier.

Wykonuje jej polecenie, bo właśnie to należy zrobić.

Dopiero teraz zauważam, że w jednym z końców salonu znajduje się scena, która na poprzednich przyjęciach była o wiele mniejsza. Niewątpliwie rodzice postarali się. Ciekawa jestem jaki zespół zaprosili tym razem. Trochę dziwią mnie gitary, perkusje i inne instrumenty, które na pewno nie należą do muzyków klasycznych, którzy zazwyczaj się tutaj pojawiają.

-Przepraszam. – Ktoś delikatnie stuka mnie w ramie. Obracam się gwałtownie, a uśmiech od razu wkrada się na moją twarz. – Witaj. – mówi Jacob muskając wierzch mojej dłoni. – Olśniewająco dziś wyglądasz. – Stwierdza dyskretnie omiatając moją sylwetkę. Sposób w jaki to robi okropnie różni się od Harry’ego. Kręcono włosy w ogóle nie kryłby się z tym.

-Dziękuję. Ty również wyglądasz niczego sobie.

Od czasu pojawienia się Jacoba odczuwam ogromną ulgę. Doskonale wiedziałam, że będzie jednym z gości, ale nie rozmyślałam o tym zbytnio. Ważne jest to, że dzięki jego obecności, ten okropny wieczór minie jak z bicza strzelił.

~*~

Witam się z najróżniejszymi gośćmi, ale dziś jest to dla mnie wyjątkowo przyjemne, ponieważ jak się okazuje Jacob potrafi porzucić swoje dobre maniery i nieraz w zabawny sposób żartuje sobie z gości. Oczywiście oni nic o tym nie wiedzą. W efekcie po paru godzinach brzuch boli mnie tak, że muszę gdzieś szybko usiąść.

-Proszę! Zostaw mnie sadysto! Muszę odpocząć! – staram się przekrzyczeć ciemnoskórego mężczyznę, który myśli, że potrafi śpiewać.

-Dobrze. Dam ci chwilę przerwy, ale pamiętaj nie będzie ona trwała długo. Musisz przywitać kolejnych gości, którzy z niecierpliwością na nas czekają.

Zanim zdążę zaczerpnąć powietrza obok nas pojawia się mój ojciec.

-Kochanie mamy dla ciebie niespodziankę. – odzywa się. Modlę się tylko, aby nie wiązało się to z nadmierną uwagą ściąganą na mnie, bo choć nie mam problemu, jeśli chodzi o rozmowę z pojedynczymi osobami, to nienawidzę, kiedy tłumy patrzą się na mnie i obserwują mój każdy następny krok.

Wstaje ze swojego miejsca i posłusznie idę za mężczyzną. Najchętniej zapytałabym o co chodzi, ale nie ma to żadnego sensu i tak nie odpowie.

Jestem tak skupiona na tym, aby nie zgubić go w tłumie, że dopiero po paru sekundach opóźnienia zauważam, że się zatrzymał.

Widzę przed sobą piątkę znajomych twarzy. Nie jestem w stanie oderwać wzroku od jednego z nich.

-Razem z twoją matką doskonale wiemy, że razem z Harrym przeszliście bardzo wiele i właśnie w ten sposób zbliżyliście się do siebie. Dlatego też postanowiliśmy zaprosić go razem z zespołem tutaj.

Oczywiście moi rodzice nie mieli pojęcia, że zranione ramie to sprawka zielonookiego. Wolałam wymyślić jakąś tanią wymówkę niż narazić się na zakaz spotykania z nim.

Przez chwilę obydwoje mierzymy się skupionymi spojrzeniami.

Moje marzenie się spełniło, bo w końcu mogę zobaczyć go w garniturze. Wygląda nawet lepiej niż to sobie wyobrażałam. Jego twarz nie wyraża żadnych emocji. Jest jak kamień, a ja doskonale wiem, że tylko czeka na mój ruch, czy też jakiekolwiek słowo.

Nie czekając dłużej i nie zwracając uwagi na to, że wszyscy wokół witają się poprzez skinięcie głową, czy podanie sobie dłoni, niemal się na niego rzucam. Jak małpka uczepiam się jego sylwetki. Chłopak reaguje błyskawicznie. Od razu zamyka mnie w swoich umięśnionych ramionach.

-Tak bardzo za tobą tęskniłam. – mówię na tyle cicho, aby nikt inny nie mógł usłyszeć moich słów.

-Już się nie gniewasz? – pyta ostrożnie.

-Gdybym chowała do ciebie urazę to na pewno nie stałabym przytulona do ciebie.

-Dziękuję.

-Nie ma za co. – odpowiadam.

-Moich przyjaciół już na pewno kojarzysz, ale nie miałaś okazji ich poznać. – mówi kiedy się od siebie odsuwamy, a ja zdaje sobie sprawę, że choć widziałam go niedawno to okropnie tęskniłam za jego zielonymi jak żywa, zdrowa trawa tęczówkami.

-To jest Liam. – Wskazuje chłopaka stojącego najbliżej nas. Kiedy nasze spojrzenia się spotykają uśmiecha się do mnie szeroko, a jego ciemne, niemal czarne oczy błyszczą.

-Bardzo miło mi cię poznać. – ma typowy brytyjski akcent. Wyciąga w moim kierunku rękę.

-Mnie ciebie również. – odpowiadam. To najszczersza prawda. Chłopak wydaje się być niezwykle sympatyczny.

-To Zayn. – Kiwa w kierunku ciemnowłosego chłopaka o pięknej cerze koloru czekolady z mlekiem. Widzę, że spogląda na mnie nieco z rezerwą.

-Hej. – mówi jedynie.

-Witaj. – odzywam się nie pewna jak się zachować.

-To jest Niall. – Przed sobą widzę blondyna z niebieskimi oczami, ale nie tych z serii „prawie szare”, ale czysty jak ocean błękit. Uśmiecha się od ucha do ucha i zanim zdążę w jakiś sposób się z nim przywitać już tkwię w jego uścisku.

-Tak okropnie się cieszę, że wreszcie mogę cię poznać. – mówi nadal nie wypuszczając mnie ze swoich objęć. – Harry cały czas o tobie mówi. Wydajesz się być tak niesamowitą osobą, że z niecierpliwością czekałem na tą chwilę.

-Niall przesadzasz! – słyszę złość w głosie Stylesa.

-Dobra. Stary. Daj spokój, bo ją do siebie zniechęcisz. Jesteś trochę nachalny, jakbyś wcześniej nie zauważył. – Właściciel tego głosu wydaje się być strasznie rozbawiony tą sytuacją, ale dzięki niemu blondyn wypuszcza mnie ze swoich ramion, choć nie mam do niego za złe tego gestu. – Ja jestem Louis. – odzywa się mój wybawiciel. – Ten najlepszy z zespołu. Możesz mnie traktować jak lidera. – Nie mam pojęcia, czy mówi poważnie, ponieważ bez przerwy się śmieje.

-Nie przeginaj Lou. – odzywa się Zayn.

-Tak naprawdę w naszym zespole nie ma lidera. Nie słuchaj tych bzdur, April. – odzywa się Harry. Wiem, że z Louisem łączy go coś wyjątkowego, bo wcale nie ma mu za złe tego, że wywyższa się. Przeciwnie. Razem z nim ma niezły ubaw.

-O tutaj jesteś. – słyszę za sobą głos Jacoba. Dziwnie zdenerwowana i spięta spoglądam na Harry’ego. Marszcząc brwi patrzy na chłopaka badawczo. – Wszędzie cię szukałem.

-Miałam parę spraw do załatwienia. Przepraszam, że nie uprzedziłam cię o tym.

-Nic się nie stało.

Potem nastała niezręczna cisza. Czułam jak moje serce przyśpiesza. Niestety to, że cała szóstka wpatrywała się we mnie wyczekująco w ogóle mi nie pomagała.

-Jacob, to jest Harry. Mój przyjaciel. – odzywam się dłużej nie mogąc wytrzymać napięcia. – Harry, to Jacob. Mój… narzeczony. – mówię po chwili wahania. Nie wiem dlaczego przyglądam mu się z niezwykłą starannością. Chcę widzieć jak zareaguje na moje słowa.

Niestety Styles nie podaje ręki brunetowi, a tym bardziej nie stara się w jakiś sposób ukazać swojej sympatii. Jedyne co robi to mierzy go poważnym spojrzeniem. Byłam przygotowana na to, że chociaż Jacob pokaże swoje dobre maniery, ale myliłam się.

Kiedy już chciałam kontynuować przedstawianie reszty towarzystwa odezwał się Harry.

-Niestety musimy się z wami pożegnać. Za chwilę będziemy występować, dlatego musimy się przygotować. – Wcale nie chciałam opuszczać zielonookiego, ale wiedząc, że wraz z jego odejściem ta niezręczna sytuacja może minąć naprawdę się ucieszyłam.

-Ooo to wspaniale! – wykrzyknęłam. – Nie wiedziałam, że będziemy mieć przyjemność posłuchania was!

-Taaa. – mówi krótko i nawet nie zaszczycając mnie swoim spojrzeniem odwraca się i po prostu odchodzi. Jeszcze przez chwilę wpatruję się w jego niemal idealną, wysoką i szczupłą sylwetkę oddalającą się ode mnie.

~*~

Akurat intensywnie wpatrywałam się w scenę, na której pojawił się Harry wraz z jego zespołem kiedy obok mnie pojawił się Jacob. Machinalnie uśmiechnęłam się do niego. Byłam mu bardzo wdzięczna za to, że nie drążył dlaczego wokalista w stosunku do niego nie był zbytnio wylewny.

Ogółem mówiąc mój narzeczony miał niezwykłe poczucie o co można pytać, a co jest tematem tabu. Okropnie cieszę się, że w przeciwieństwie do moich rodziców, ich przyjaciół, czy też psychologów nie pytał nachalnie o to jak się czuję i czy już udało mi się pozbierać po tym co przeżyłam będąc w zamknięciu.

Prawda była taka, że chciałam zapomnieć, ale oni cały czas utrudniali mi to.

Nieraz miałam ochotę wykrzyknąć, aby przestali, ale zamiast tego na swoją twarz przywoływałam sztuczny uśmiech i posłusznie mówiłam to co by chcieli usłyszeć. Tak czuję się o niebo lepiej. Wracam już do normalności.

-To dziwne, że większość wieczoru spędziliśmy w swoim towarzystwie, ale nie mieliśmy okazji jeszcze zatańczyć. – odzywa się w momencie kiedy muzyka ma się za chwilę zacząć.

-Czy w ten właśnie sposób zapraszasz mnie do tańca? – pytam spoglądając na niego z uśmiechem błąkającym się na twarzy.

-Tak. – mówi krótko i podaje mi swoje ramie, które oczywiście przyjmuję na sekundę zapominając o tym kto pojawi się na scenie.

MUZYKA

Kiedy wkraczamy na parkiet zaczyna lecieć muzyka. Diametralnie różni się ona od klasycznych melodii, które zazwyczaj tutaj wybrzmiewają. Widzę lekkie rozkojarzenie ludzi, którzy mimo wszystko starają się dostosować swoje tempo.

Zayn zaczyna śpiewać, a moje spojrzenie i Harry’ego spotyka się. Cały czas tańczę i wsłuchuję się w tekst piosenki, ale ni potrafię zerwać kontaktu wzrokowego. Próbuję cokolwiek odczytać w jego oczach, ale nie jestem w stanie, ponieważ tymczasowo zamieniły się w dwa kamienne szmaragdy.

*I hear the beat of my heart getting louder
              Whenever I'm near you

W czasie jego solówki przechodzi mnie potężny dreszcz, który wyczuwa nawet Jacob.

-Coś się stało? – pyta zatroskany zatrzymując się.

-Nie. Nic. – spoglądam na niego lekko zdezorientowana. Choć cały czas byłam tak bardzo blisko niego to całkowicie zapomniałam o jego obecności. – Po prostu ta piosenka bardzo mi się podoba.

-Tak. Jest… smutna.

-Możemy tańczyć dalej, czy masz zamiar mnie porzucić.

-Nigdy. – mówi, niemal szepcząc, a ja odwracam się w stronę sceny od razu łapiąc spojrzenie zabójczo przystojnego bruneta, który cały czas zaszczyca mnie swój uwagą

**But I see you with him slow dancing
              Tearing me apart
              Cause you don't see
              Whenever you kiss him
               I'm breaking.

Czuję jak coś ściska mnie w gardle. Ostatkiem sił powstrzymuję łzy, które cisną się do moich oczu.

                 

              *Oh how I wish, that was me

              

                Widzę z jaką determinacją i zapałem wyśpiewuje swoim zachrypniętym głosem poszczególne słowa i nic nie mogę poradzić na to, że widząc szklaną, błyszczącą taflę łez na jego oczach sama pozwalam sobie na chwilę słabości.

                Dopiero kiedy publiczność zaczyna klaskać odwraca ode mnie wzrok.

___________________________________

*Oh, tak bardzo bym chciał, abym to był ja

** Ale widzę cię z nim, tańczącą powoli
Rozdziera mnie to
Bo ty tego nie zauważasz
Ilekroć go całujesz
Załamuję się

Yyyy... to jest przed ostatni rozdział... ;/ 

WYZNANIA BOOKOHOLICZKI 

PS: Mam prośbę, gdyby ktoś był zainteresowany zrobieniem dla mnie szablonu na nowego bloga to proszę pisać: klaudia060507@gmail.com