28

-Czy mogę prosić? – odzywa się ktoś stojący obok. Przy okazji sprawia, że wracam na ziemie. Po ostatniej piosence One Direction nie jestem w stanie racjonalnie myśleć. Wszystko w głowie mi się plącze. Mam nieodparte wrażenie, że tym tekstem Harry chciał mi coś przekazać. Niestety o wiele bardziej wolałabym usłyszeć słowa, w których deklaruje swoją przyjaźń. Wtedy byłoby o wiele łatwiej.

                Spoglądam w górę i widzę tego chłopaka, który sprawił, że moje życie okropnie się pokomplikowało, ale również nabrało trochę więcej kolorów.

                -Tak. – Bez zastanowienia chwytam jego ciepłą i silną dłoń. Od razu w głowie odnotowując to jak bardzo jego zachowanie różni się od tego co na jego miejscu zrobiłby Jacob. Na pewno nie złapałby mnie bezpośrednio za dłoń, a w szczególności tańcząc nie przysunąłby się tak bardzo blisko mnie.

                -Czy możemy zatańczyć inaczej? – pyta. Wiem, że chcę zrobić to w taki sposób jak w czasie wspólnej kolacji.

                -Nie wiem, czy to będzie odpowiednie w tym miejscu. – mówię lekko wystraszona.

                -Za chwilę na scenę wyjdzie mój przyjaciel i zaśpiewa taką piosenkę, przy której będzie naprawdę bardzo trudno tańczyć w taki sposób. Poza tym łatwiej będzie się nam rozmawiało.

                -W takim razie dobrze. – Delikatnie i niepewnie oblatam jego kark przy okazji wbrew woli gładząc drobne loczki. Natomiast on łapie mnie w talii i przyciąga bliżej siebie. – Bardzo podobała mi się wasza piosenka. Była równie piękna jak ta, którą zaśpiewałeś mi w celi.

                -Dziękuję, ale zapewne ta była o wiele smutniejsza. Pewnie zauważyłaś, że jest ona głównie o zazdrości i niespełnionej miłości.

                -Tak i choć zazdrość przeważnie uznaję za coś złego, to akurat w tym utworze jest ona uzasadniona. Ktoś kto to napisał musiał przeżyć to sam, aby oddać ten klimat tak doskonale.

                -Właściwie to ja jestem autorem.

                -Ah… - tylko tyle udaje mi się wydusić.

                Muzyka cichnie, a ja spoglądam na scenę i widzę niezbyt wysokiego, rudowłosego mężczyznę z gitarą.

                -To jest właśnie mój przyjaciel. Ed Sheeran. – mówi.

               

 MUZYKA

                 

Po krótkim przedstawieniu się mężczyzna zaczyna uderzać o struny swojej gitary. Zauważam, że na scenie nie ma innych muzyków. Jest tylko on i jego instrument. Dopiero później dołącza do niego pianista. Widzę jak zamyka oczy i zaczyna śpiewać.

*When your legs don't work like they used to before
And I can't sweep you off of your feet
Will your mouth still remember the taste of my love
Will your eyes still smile from your cheeks

               

 -Czy będzie ci przeszkadzało jeśli również będę śpiewał. Uwielbiam tą piosenkę i nie potrafię się powstrzymać. – odzywa się po pewnym czasie, a ja zdaje sobie sprawę, ze zostałam bez końca pochłonięta przez muzykę, którą aktualnie wykonuje jego przyjaciel.

                -Oczywiście. Nie dziwię ci się. Ja również zaczynam ją kochać.

**So honey now...
Take me into your lovin' arms
Kiss me under the light of a thousand stars
Place your head on my beating heart
I'm thinking out loud
That maybe we found love right where we are

                 

Oparłam głowę o jego ramię nie dbając o to, że nie powinnam tego robić. Wsłuchuję się w jego głos oczarowana i wiem, że tę chwilę zapamiętam do końca życia i nic piękniejszego mnie nie spotka.

***Cause honey your soul
Can never grow old
It's evergreen
Baby your smile's forever in my mind and memory

                 

Piosenka się kończy, a my nadal stoimy bardzo blisko siebie.

                -Nie rozumiem dlaczego na wcześniejsze przyjęcia moi rodzice nie zaprosili ciebie ani twojego przyjaciela. Przecież wasze piosenki są niesamowite, a choć dla wszystkich to zupełni obce klimaty to nikt nie ma nic przeciwko.

                -One Direction zostało zaproszone z powodu tego, że się przyjaźnimy, a o Edzie nikt nie wiedział. Po prostu z nami przyjechał, a ja stwierdziłem, że powinien wystąpić. Jest niesamowicie utalentowany.

                -Tak i w dodatku widać, że kocha to co robi.

                -Możemy iść się przewietrzyć? – pyta lekko odsuwając się ode mnie.

                -Tak. Potrzebuje świeżego powietrza. – stwierdzam.

                Łapiemy się pod rękę i uśmiechając się do gości wychodzę na dwór. Od razu uderza w nas zimne, niemal lodowate powietrze. Od razu czuję na swoich nagich ramionach gęsią skórkę. Harry zauważa to i zaczyna ściągać swoją marynarkę.

                -Nie, naprawdę nie musisz. Po prostu wrócę i wezmę ze swojego pokoju…

                -Mi to nie jest potrzebne, a wolę żebyś tam nie wchodziła, bo na pewno ktoś cię złapie i nie będziemy mogli pobyć trochę razem, a bardzo mi na tym zależy. Strasznie się za tobą stęskniłem.

                -Ja za tobą również. – posyłam mu delikatny uśmiech i przyjmuje jego podarunek.

                -Jeszcze raz przepraszam za to co wtedy zrobiłem. Nie wiem co się ze mną stało. Po prostu nie mogłem się opanować.

                -Przestań. Już odkupiłeś swoje winy. Przy okazji mówiąc był to wspaniały gest.

                -Cieszę się, że spodobał ci się mój pomysł. Dużo mówiłaś o tej stołówce, więc pomyślałem, że jest to dla ciebie coś ważnego.

                -Nawet nie wiesz jak.

                -Nareszcie miałem okazję poznać twojego narzeczonego. – mówi zgorzkniałym głosem.

                -Nie widziałam, abyś był tym jakoś szczególnie podekscytowany. Myślałam, że pragniesz tego i szczerze powiedziawszy spodziewałam się z twojej strony nieco innej reakcji.

                -April. Proszę cię. Nigdy nie zmuszaj mnie do tego, abym uśmiechał się do faceta, którego nienawidzę, bo najnormalniej w świecie nie zrobię tego.

                -Jak możesz go nienawidzić skoro nie wiesz jaki jest.

                -Wystarczy mi to, że ma się z tobą ożenić.

                -Co w tym takiego złego. Poznałam go trochę i jest naprawdę bardzo sympatyczny. Myślę, że powoli stajemy się przyjaciółmi. Teraz perspektywa poślubienia go nie wydaje mi się być taka zła.

                -Czy ty słyszysz siebie! Znów się zmieniasz w zombie do bólu posłuszne rodzicom. Nawet wmówiłaś sobie, że ten laluś jest dobrym materiałem na męża. Obudź się! Wcale tak nie myślisz! Już zapomniałaś jak mówiłaś, że po powrocie zmienisz swoje życie? Mi się udało, ale ty jak na razie nic nie robisz.

                -Harry. To nie jest takie proste jak się wydaje. Poza tym naprawdę lubię Jacoba i sądzę…

                -Nie powinnaś tylko lubić swojego narzeczonego. – szeptem przerywa mi. Łapie mnie za dłonie i staje naprzeciwko mnie spoglądając w moje oczy. Od razu słucham go jak zahipnotyzowana. – Za każdym razem kiedy go zobaczysz twoje serce powinno przyśpieszyć. Za każdym razem kiedy usłyszysz jego głos powinnaś zadrżeć. Za każdym razem kiedy nie będziesz widziała go bardzo długo powinnaś umierać z tęsknoty. – milknie na chwilę. - Małżeństwo to wybór na całe życie. Musisz poślubić osobą, którą kochasz.

                -Do ślubu zostało jeszcze sporo czasu. Być może uda mi się go pokochać.

                -Nie. To jest niemożliwe. Gdybyś miała go pokochać od początku między wami byłaby chemia, która już na pierwszy rzut oka widać, że nie istnieje.

                -Harry, co cię to w ogóle obchodzi! Pamiętam jak w celi mówiłeś, że po wydostaniu się już nigdy więcej się nie zobaczymy, a teraz ewidentnie starasz się manipulować moim życiem!

                -Mówiłem ci wiele razy, że dużo rzeczy się zmieniło! Poznałem cię, tak naprawdę i zdałem sobie sprawę, że jesteś osobą niezwykle wartościową.

                -Co nie zmienia faktu, że posuwasz się za daleko. Wyjdę za kogo będę chciała, a ty nie masz tu nic do powiedzenia. – Chcę wyrwać dłonie z jego uścisku, ale nie mogę z powodu jego ogromnej siły.

                -Nie zrobisz mi tego.

                -Opanuj się! Bo jeszcze pomyślę, że jesteś zazdrosny! – staram się zdobyć na szyderczy uśmiech, którym on tyle razy mnie obdarowywał.

                -Tak! Jestem! To mnie niemal zabija! Ta piosenka, którą śpiewałem została napisana dopiero wczoraj. Specjalnie na tą okazję. Chciałem zobaczyć jak zareagujesz.

                -I co usatysfakcjonowałam cię?!

                -Tak. Robiłaś dokładnie to co przewidywałem. To dało mi nadzieje.

                -Na co Harry? – pytam i czuję jak moje ciało zaczyna drżeć, ale na pewno nie z zimna. Chłopak unika mojego wzroku, dlatego zdenerwowana pośpiesznym ruchem wyrywam swoje dłonie z jego uścisku i łapię jego twarz w swoje dłonie tak, aby spojrzał mi prosto w oczy. – Powiedz.

                -Miałem nadzieje, że ty… również możesz mnie kochać. – To jak bardzo żałuje, że dociekałam do prawdy jest nie do opisania. Jego wzrok cały czas skupiony jest na mojej twarzy, a ja zastanawiam się, czy widzi to przerażenie, które mnie sparaliżowało. Puszczam jego twarz i robię krok w tył.

                -Jesteś dla mnie naprawdę ważny, ale nie w ten sposób. – szepczę roztrzęsiona.

                -Bzdury! Nadal oszukujesz sama siebie!

                -Skąd ty niby możesz wiedzieć co czuję?!

                -Gdybyś mnie nie kochała to nie całowałabyś z taką pasją, oderwałabyś ode mnie wzrok kiedy śpiewałem i nie wzruszyłabyś się, nie drżałabyś w mojej obecności.

                -Przestań wygadywać te wszystkie bzdury! – wykrzykuję przerywając mu. Jestem przerażona i cała się trzęsę. Mam wrażenie, że chłopak zajrzał do najgłębszego zakamarka mojego umysłu i zna każdą moją tajemnice.

                -To nie bujdy. Sama sobie to w tej chwili uświadomiłaś, ale nie przyznasz mi racji.

                -Do czego zmierzasz Harry? – pytam zduszonym głosem.

                -Kocham cię. – szepcze, a ja patrzę na niego rozszerzonymi ze zdziwienia oczami.

                -Robisz sobie ze mnie żarty? Myślisz, że jestem głupia? Ty sam mówiłeś, że nigdy nie będziemy razem. Pamiętam te słowa jakbyś wypowiedział je dziś.

                -Tak, ale zaraz potem powiedziałem, że jesteśmy dla siebie czymś więcej niż przyjaciółmi. Byłem taki głupi myśląc, że tylko ja żywię do ciebie tak silne uczucia. Dopiero będąc w domu i bez przerwy o tobie rozmyślając zdałem sobie sprawę z paru rzeczy.

                -Przestań mnie okłamywać! Idę stąd. Nie mam zamiaru dłużej cię słuchać! Naprawdę znów musiałeś wszystko popsuć?! – Nie czekając na jego odpowiedź odwracam się i chcę już odejść, ale w tym samym momencie on łapie mnie za dłoń i pociąga w swoim kierunku. Wpadam na niego, a dłonie opieram o tors. Jesteśmy okropnie blisko siebie. Za blisko.

                -Skarbie. Proszę nie rób mi tego. Nie zostawiaj mnie. Nie wybieraj jego. – Widzę łzy pojawiające się w jego oczach. Trzyma mnie w swoich ramionach tak mocno jakbym miała nigdy w życiu więcej się do niego nie zbliżyć. Po moim policzku toczy się łza, którą od razu scałowuje chłopak. Mój oddech znów przyśpiesza i tym razem sama się do niego przybliżam. – Nie potrafię już bez ciebie żyć. Te parę dni, w czasie, których cię nie widziałem były dla mnie koszmarem. Znów stawałem się obojętnym na wszystko dupkiem.

                -Proszę, przestań. – mówię szlochając.

                -Nasz związek nie będzie idealny. Będziemy się kłócić, a czasami będziemy mieć siebie dosyć do takiego stopnia, że nie będziemy chcieli na siebie patrzeć, ale właśnie tak ma być. Nie będziemy stwarzać pozorów. Będziemy po prostu szczęśliwi. Jeśli musisz niedługo wyjść za mąż to ja już w tej chwili jestem gotów ci się oświadczyć, bo wiem, że jesteś jedyną kobietą w moim życiu, która sprawiła, że zwariowałem i tylko z tobą chcę spędzić resztę życia. – Całuje mnie w czoło, a kciukiem ociera z moich policzków łzy. – Oczywiście nie musisz od razu podejmować decyzji. Dam ci czas, a wtedy przyjdę i poważnie porozmawiam z twoimi rodzicami. Jeśli to nie wypali jestem w stanie uciec z tobą na drugi koniec świata.

                -Wiesz, że to brzmi nierealnie. To jest niemożliwe. Przykro mi Harry.

                -Dobrze. W takim razie. Spojrzyj mi prosto w oczy i powiedz, że tak naprawdę nic do mnie nie czujesz. Wtedy odejdę, bo nie będę w stanie dłużej być tylko twoim pieprzonym przyjacielem. Będziesz mogła w spokoju wyjść za swojego księcia i prowadzić „idealne życie”.

                W tej chwili nie wiedziałam co mam zrobić. Serce razem z umysłem toczyło walkę, która miała zadecydować o moim dalszym życiu.

                -Harry. To co mówiłeś jest przepiękne. Niestety to twoja wyobraźnia podpowiada ci, że czuje do ciebie coś więcej niż przyjaźń. – mówiąc to uspokajam się. Już nie płaczę, a jedynie z poważną miną patrzę prosto w jego oczy.

Chyba udaje mi się osiągnąć zamierzony efekt, bo chłopak puszcza mnie. Cały czas wpatruję się w niego. Jestem w szoku, bo nie zauważam, ani odrobiny jakichkolwiek emocji na jego twarzy. Potem po prostu odwracam się, a po chwili przyśpieszam chcąc jak najszybciej znaleźć się w budynku. Po drodze słyszę ciche „Żegnaj”, które dziwnym echem odbija się w mojej głowie. Zdaje sobie sprawę, że na ramionach mam jego marynarkę. Pośpiesznie zrzucam ją ze swoich ramion. Nie chcę mieć niczego co do niego należy.

Zaczynam płakać tak mocno, że przed sobą nie widzę kompletnie nic. Na szczęście dopóki nie dotrę do własnego pokoju nie wybucham szlochem.

Od tamtego momentu minęło 7 lat, a Harry’ego zobaczyłam tylko raz. Odprowadzałam akurat moją czteroletnią córeczkę do przedszkola, kiedy minęłam go na drodze.

Zauważył mnie mimo tłumów ludzi, który w tym momencie gdzieś gnał. Nie zmienił się zbytnio. Jego policzki pokrył lekki zarost, a ramiona stały się odrobinę bardziej masywne. Dopóki nie przeszliśmy obok siebie czułam się jak zahipnotyzowana. Zapomniałam o tym, że jestem już szczęśliwą żoną Jacoba, mam własny dom, w którym znajduje się pokój Amelii i Toma oraz buda dla psa. Potem kontakt wzrokowy zerwał się, a ja oniemiała stanęłam na środku chodnika. Dopiero po chwili byłam w stanie się odwrócić, ale jego już nie było.

Kolejne trzy lata później, dowiedziałam się o jego śmierci. One Direction już nie istniało. Wszyscy członkowie zespołu założyli własne rodziny. Tylko nie on.

Przedawkował narkotyki…

Bez zastanowienia poszłam na jego pogrzeb. Moje sumienie nie pozwoliłoby mi dalej funkcjonować gdybym tego nie zrobiła. Starałam się trzymać w cieniu, aby nikt nie zobaczył złości na mojej twarzy spowodowanej tym, że pożegnać kręconowłosego przyszło więcej fotoreporterów niż bliskich ludzi.

Nie potrafiłam powstrzymać łez, ale wcale nie były one wywołane tym, że umarł. Wiem, że w ciągu tych paru lat stał się całkowicie inną osobą, ale mimo to najbardziej żałuje, że wtedy kiedy go zobaczyłam nie zareagowałam szybciej i nie powiedziałam mu prawdy. Powinien wiedzieć. Może wtedy zdałby sobie sprawę z tego, że nie jest całkowicie bezużyteczny, że zrobił coś wspaniałego czego nigdy nie zapomnę.

Harry Styles nie był tylko moją największą, pierwszą miłością. Mnie nie udało mu się uratować, ale za to stał się wybawicielem moich dzieci, które mogą żyć tak jak przeciętni mieszkańcy Londynu.  

____________________

Mam ogromną nadzieję, że nie obrazicie się na mnie śmiertelnie za zakończenie. Wiem, że spodziewaliście się czegoś innego, ale stwierdziłam, że chcę aby to opowiadanie było w pewien sposób autentyczne, a w życiu niestety nie następują same happy end'y. 

 Dziękuję wam za ogromne wsparcie, dzięki któremu udało mi się dokończyć to opowiadanie. 

Najbardziej cieszy mnie to kiedy czytam, że dana osoba jest ze mną już przez kolejne opowiadanie :D 

Zapraszam na moje nowe opowiadanie, o którym wcześniej trochę wspominałam. 

Jest już pierwszy rozdział i zwiastun :)

INNA

...oraz blog z recenzjami książek, na którym co chwilę pojawiają się nowe lektury.

Wyznania Bookholiczki

PS: Przez to, że utworzyłam nowe konto na bloggerze musiałam zmienić wygląd bloga ;/

Mam nadzieje, że wraz z zakończeniem tego bloga nie pożegnacie się ze mną ;)

Kocham was :* <3