24

Wpatruje się w linie przecinające drewno na podłodze. Prawą rękę skubie nitkę wystającą z mojej sukienki.

Milczę.

Nie myślę o niczym.

-April, a może tym razem uda ci się otworzyć. Wiem, że pierwszy krok jest trudny, ale na pewno tego nie pożałujesz. Twoja ulga będzie nie do opisania.

Nawet nie zaszczycam jej swoim spojrzeniem. Doceniam to jak bardzo stara mi się pomóc, ale nie jestem w stanie zrobić niczego niż zignorować to co mówi.

Nie potrafię tak po prostu opowiedzieć o wszystkim co mnie spotkało.

Minął prawie tydzień odkąd razem z Harrym postanowiliśmy wrócić do swoich rodzin i bliskich. Po tym jak dostaliśmy się do jego menagera wszystko nabrało zabójczego tempa.

Po zaledwie paru minutach zobaczyłam moich rodziców. Pierwszy raz od bardzo dawna mogłam poczuć ciepło ich ciała. Zawsze wychowywana byłam surową ręką. Jeśli chodzi o czułości pojawiały się one sporadycznie, a czasami nawet w ogóle.

Pożegnałam się z Harrym i zostałam zabrana do domu.

Tyle razy podczas nieprzespanych nocy miałam wizję tego co zrobię kiedy wrócę do normalnego życia. Jednak jedyne co zrobiłam od razu po wejściu do mojego pokoju to ściągnęłam poduszę z łóżka i położyłam się na podłodze. Wiem, że w żaden sposób nie byłabym w stanie zasnąć na miękkim i sprężystym materacu.

Następnego dnia wszystko się zaczęło. Mój dom został otoczony przez mężczyzn i kobiety. Jedni mieli kamery, a drudzy mikrofony. Wszystkie okna w budynku zostały zasłonięte. Panował półmrok, a moja wyobraźnia zaczęła płatać mi figle. Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Dobrze wiedziałam, że jestem już bezpieczna, ale niespodziewanie nieraz nachodziła mnie fala zimna bijąca od posadzki. Z całych sił starałam się nie pokazać mojego roztargnienia.

Potem czekało mnie przesłuchanie przez policję. Trwało ono dwie godziny. Ilekroć chciałam coś powiedzieć przed moimi oczami stawały okrutne sceny, które uniemożliwiły mi wydobycie głosu. Jednak wzięłam parę głębokich wdechów i cały czas myślałam o ludziach, którzy cały czas muszą tam być i przeżywać to piekło.

Harry.

Nie widziałam go już od dokładnie tygodnia.

Nie myślałam o tym wcześniej, bo byłam jak roślina. Moje życie było tylko egzystencją. To co spadło na mnie po powrocie tutaj to było za dużo. Poza tym jeszcze bardziej niż wcześniej uświadomiłam sobie, że większość mojego życia opierała się na kłamstwie lub niedomówieniach.

-Muszę się z nim zobaczyć. – mówię zanim zdążę dokładnie to przemyśleć.

-O kim mówisz?

-Harry. Tylko on może mnie zrozumieć.

~*~

Siedzę na korytarzu, ale jestem w stanie usłyszeć każde słowo zażartej dyskusji.

-To jest niemożliwe. – oznajmia mój ojciec głosem nieznoszącym sprzeciwu. Spodziewałam się takiej reakcji.

-April ma pewnego rodzaju stres pourazowy. Nie może zrozumieć, że jeśli ze mną porozmawia od razu poczuje się lepiej. Myślę, że jedno spotkanie z chłopakiem nie zaszkodzi. Ma do niego zaufanie, a poza tym obydwoje przeżyli to samo.

-Słyszysz? Musisz się zgodzić. To dla jej dobra. – odzywa się moja matka.

-Ona ma narzeczonego! Nie mogę pozwolić jej na dalsze bliższe kontakty z tym chłopakiem. To może mieć niemiłe następstwa, a nie mam zamiaru informować moich przyjaciół o tym, że moja córka nie potrafi dotrzymać słowa. Co jeśli ubzdura sobie jakąś miłość.

-Już dość długo utrudnialiśmy jej dostęp do świata zewnętrznego. W efekcie stała się okropna rzecz. Myślę, że czas najwyższy aby odpuścić. – jej głos jest nadzwyczaj spokojny.

-Zrobią państwo jak uważają. Ja tylko ze swojej fachowej strony muszę powiedzieć, że lepiej pozwolić, aby to spotkanie doszło do skutku, bo wracanie pańskiej córki do zdrowia może się niebezpiecznie przedłużyć, czego zapewne nikt nie chce.

~*~

Ubieram czarną sukienkę odciętą i rozkloszowaną w talii. Sięga mi przed kolana.

Suszę swoje włosy, które już zdążyły wrócić do stanu sprzed uprowadzenia.

W jednej z szuflad zauważam czerwoną szminkę. Wielokrotnie widziałam jak jest używana przez moją mamę. Natomiast ja sama nigdy w życiu nie miałam jej w rękach. Waham się jeszcze przez chwilę stojąc w miejscu. Biorę głęboki wdech i powoli wyciągam ją z pojemnika. Boję się, że w jakiś sposób ją uszkodzę. Nakładam ją na usta. Staram się nie wyjeżdżać poza kontury, ale i tak nie wiem czy robię to poprawnie.

Spoglądam w lusterko i nawet zdobywam się na uśmiech. Mała rzecz sprawiła, że wyglądam elegancko i trochę bardziej kobieco.

Nie mam odwagi aby użyć innych kosmetyków.

Słyszę dzwonek w drzwiach i już wiem, że to on. Zdążyłam idealnie.

Po wyjściu pani psycholog na korytarzu siedziałam około godzinę. W napięciu czekałam aż ojciec w końcu zgodzi się na moje spotkanie z Harrym.

Na szczęście uległ.

Ostatni raz spoglądam na moje odbicie i schodzę na dół.

-Już idę! – krzyczę, choć wiem, że ktoś ze służby już dawno wpuścił gościa.

Kiedy widzę go nie potrafię powstrzymać szerokiego uśmiechu.

Nie jest już trupioblady jak ostatnim razem. Nabrał trochę koloru i witalności. Ubrał czarne dopasowane spodnie i bluzkę na krótki rękaw tego samego koloru. Fakt, że spodziewałam się zobaczyć go w garniturze, ale muszę przyznać, że  w tej wersji również bardzo mi się podoba.

Nawet nie wiem kiedy ale podbiegam do niego i wtulam się w jego tors. Jego ciepło i zapach niemal mnie zalewają. Mam wrażenie, że za chwilę się przewrócę od nadmiaru emocji. Mimo to nie chce odsuwać się nawet na milimetr. Jego towarzystwo jest dla mnie jak antidotum na całe zło.

-Nie wiedziałem, że aż tak się za mną stęskniłaś. – mówi śmiejąc się, ale i tak nadal trzyma mnie bardzo mocno.

-To tylko kwestia przyzwyczajenia. Za jakiś miesiąc twoja obecność będzie dla mnie zbędna. – droczę się z nim.

-Jeszcze ci to przypomnę. Zobaczysz.

-W takim razie gdzie idziemy? – pytam.

-Pamiętasz jak kiedyś obiecałem ci, że zobaczysz jak dobrze gotuje?

-Tak.

-Właśnie nadszedł ten czas.

-Wiesz co? Chyba poczułam się trochę gorzej. Lepiej będzie jeśli zostanę w domu i uniknę zatrucia się twoimi wynalazkami.

-Nie wiem dlaczego tak bardzo wątpisz w mój talent. Ale już niedługo przekonasz się, że jesteś w błędzie. Gotowa?

-Powiedzmy, że tak.

-Obiecuję, że nie pożałujesz. – Uśmiecha się do mnie w taki sposób, że gdyby nie to, że akurat wziął mnie pod ramie, jak prawdziwy gentelman, pewnie przewróciłabym się.

~*~

Pomaga mi wsiąść do swojego imponujących rozmiarów samochodu. Wiem, że posiada jakąś nazwę, ale niestety nie byłam w stanie jej zapamiętać, bo bardziej skupiona byłam na tym, aby postawić nogę w odpowiednim miejscu, a bliskość chłopaka wcale mi w tym nie pomagała.

Droga minęła nam bardzo szybko. O dziwo miasto nie było zatłoczone i uniknęliśmy zbędnych korków. Żadne z nas nie odezwało się ani słowem. Byliśmy do siebie tak przyzwyczajeni, że w ogóle nam to nie przeszkadzało. Dzięki temu mogłam chłonąć widok zza okna. Nadal nie mogłam nacieszyć się tym, że jestem zupełnie wolna i choć raz na jakiś czas miałam napady lęków przed tym, że być może znów mnie uprowadzą to i tak czułam się w miarę możliwości spokojna. Mimo to jestem pewna, że dopóki ich organizacja nie zostanie rozbita, a wszyscy więźniowie zostaną uwolnieni nie będę w stanie spać spokojnie.

Ku mojemu zaskoczeniu okazuje się, że Harry nie mieszka tak bardzo daleko ode mnie jak wcześniej myślałam. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że będę miała okazję zobaczyć jego prawdziwy dom. Ten, w którym żyje, a nie azyl, z którego korzysta jedynie raz na jakiś czas.

Przed sobą widzę dość sporych rozmiarów, biały dom, który jakoś zbytnio nie wyróżnia się na tle pozostałych. Widząc jego mieszkanie spodziewałam się czegoś całkowicie innego. Co nie zmienia faktu, że budynek kosztował na pewno sporą sumę pieniędzy.

Mimo tego, że nie ma tutaj ani jednego krzewu, czy też kwiatu widać, że budynek jest przez kogoś zamieszkiwany. Nie bije od niego taka sterylność jak od poprzedniego miejsca zamieszkania chłopaka.

-Śliczny. – Nawet nie wiem kiedy, a te słowa wysmykują się z moich ust.

-Dobrze, że ci się podoba, bo kiedyś tutaj ze mną zamieszkasz. – Na chwilę mam wrażenie, że moje serce stanęło. Widzę uśmiech chłopaka, który wyraźnie mówi, że nie traktuje tych słów serio. Odrobinę uspokajam się i unoszę kąciki ust do góry, aby nie zauważył, że coś jest nie tak. Jednak to co powiedział nie daje mi spokoju. Jeszcze raz spoglądam na dom i wyobrażam sobie, że wokół niego sadzę różnorodne rośliny przez co dodaje mu uroku. Zdecydowanie widzę tutaj miejsce dla siebie. Z daleka od stanowczych rodziców, dziedzictwa i bezwzględnych zasad. Myślę, że byłabym w stanie nauczyć się żyć w inny sposób.

Po przebyciu paru kroków chłopak przekręca kluczyk w drzwiach i ruchem ręki wskazuje mi, że mogę wejść do środka. Wślizguje się za mną i używając włącznika sprawia, że wokół nie panuje już gęsta ciemność, a jedynie półmrok, który sprawia, że mogę doskonale widzieć co znajduje się w środku, ale panuje tam jakiś magiczny nastrój. Dzięki temu to miejsce jeszcze bardziej zasługuje na moją sympatię.

W środku również wszystko jest pomalowane na biało. Trochę smuci mnie ten brak kolorów, ale sądząc po wyglądzie pozostałych domów teraz panuje moda, która mówi o tym, że minimalizm i prostota jest najważniejsza.

Doskonałym kontrastem są nieliczne, ciemne i masywne meble.

-Wiem, że to trochę inaczej wygląda niż twój dom, ale…

-Nie, bardzo mi się podoba. Miło jest zobaczyć coś innego niż wytworne dywany i świeczniki ze złota.

-W takim razie świetnie. Możesz się rozejrzeć, a ja w tym czasie wpadnę do kuchni. Jeśli chcesz coś zjeść musisz mi dać trochę czasu.

Cały budynek utrzymany jest w tym samym stylu, ale muszę przyznać, że takie wnętrze jak najbardziej pasuje do Harry’ego.

Gdzieniegdzie widzę jego zdjęcia sprzed lat i nagrody, ale to jedyne rzeczy, które wskazują na to kto jest właścicielem tego domu. Nawet tutaj widać jak bardzo chłopak potrafi być tajemniczy i intrygujący. Jestem ciekawa, czy kiedykolwiek otworzy się przede mną na tyle, abym była pewna, że nie ma takiego szczegółu w jego życiu, o którego istnieniu nie wiedziałabym.

-Gotowe. – słyszę jego ochrypnięty głos. Momentalnie przechodzą mnie ciarki.

Wchodzę do salonu, do którego wcześniej nie miałam okazji zawitać. Widzę niezbyt dużych rozmiarów stolik, który nakryty jest dla dwóch osób. Wokół panuje ciemność. Jedynym źródłem światła są liczne świeczki.

Wpatruje się w to wszystko z niemałym podziwem, który prawdopodobnie wypisany jest na mojej twarzy. To wszystko jest wprost niesamowite. Nigdy w życiu nie miałam okazji zobaczyć czegoś tak nieprawdopodobnego.

Kiedy widzę chłopaka kładącego jakąś potrawę na stoliku i wiem, że z tej odległości mogę dostrzec jedynie błyski jego oczu znów przechodzi mnie dreszcz, który pociąga za sobą konsekwencje tego, że pragnę zatopić palce w jego gładkich lokach.

-Madame. – Odsuwa jedno z krzeseł, a ja podchodząc do niego zaciskam dłonie w pięści, bo chcę w jakiś sposób zatrzymać ich drżenie.

Chłopak siada naprzeciw mnie, a ja tracę zainteresowanie jedzeniem. Wpatruje się w jego twarz i czuję się odrobinę tak jakbym znów wróciła do swojej celi. Znów ledwo widzę kolor jego oczu, ale i tak wiem, że są olśniewająco piękne. Na szczęście nie towarzyszy mi ani odrobina strachu, który wtedy niemal mnie paraliżował.

-Możemy zaczynać? – pyta szeptem, a ja zdaje sobie sprawę z tego, że jeszcze sekundę temu tak samo jak ja siedział zahipnotyzowany.

-Tak. – odpowiadam i zdaje sobie sprawę, że ton mojego głosu jest trochę dziwny. Taki obcy.

Dopiero po paru minutach atmosfera się rozluźnia. Zaczynamy rozmawiać jak normalni przyjaciele.

-Znów śpiewasz! To wspaniale! – wykrzykuje podekscytowana. Pamiętam jak jeszcze niedawno napadały go wątpliwości dotyczące tego, czy aby na pewno dalej chce to robić.

-Tak. Również się cieszę, ale najlepsze jest to, że w końcu udało mi się znaleźć „to coś”, co sprawiało, że naprawdę to kochałem. Mimo, że fotoreporterzy są jeszcze bardziej nieznośni niż zwykle i czasami mam wrażenie, że za chwilę stracę głos z przepracowania to naprawdę cieszę się, że  z tego nie zrezygnowałem, a za największe podziękowania zasługujesz właśnie ty.

-Ja? Ale dlaczego? – pytam zdziwiona. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw.

-Już nie pamiętasz jak emocjonalnie zareagowałaś na to jak powiedziałem, że nie wiem, czy nadal chcę śpiewać. To ty reaktywowałaś to uczucie, które sprawia, że znów żyje, a moim tlenem jest… muzyka.

-Myślę, że mój wkład w to jest minimalny, ale mimo to cieszę się, że jakikolwiek istnieje.

-Nigdy nie miałem okazji z tobą zatańczyć. – stwierdza.

-Czyżbyś przez to coś sugerował? – pytam lekko uśmiechając się w jego kierunku.

Nie mówi nic. Wstaje i chwilę walczy z urządzeniem stereo. Po chwili słyszę powolną piosenkę płynącą z odbiornika.

Jego szeroki uśmiech sięga aż do oczu. Wyciąga w moją stronę rękę i prosi mnie do tańca. Od dawna marzyłam o tym, aby choć raz spróbować z nim zatańczyć, dlatego nie protestuje, a jedyne co robię to ujmuje jego ciepłą dłoń.

Czekam aż jedną rękę położy na mojej talii, a drugą obejmie moją dłoń, ale nic takiego nie następuje.

-Dziś zatańczysz trochę inaczej niż zwykle. – mówi, a ja od razu zaczynam się denerwować. Nie wiedziałam, że we współczesnym świecie nawet taniec jest inny. Nie mam pojęcia czy mu podołam.

Moje dłonie zaplata na jego karku. Parę loków ociera się o moją skórę. Mam ochotę zapleść je w swoje pace, ale nie robię tego.

-Rozluźnij się trochę. To proste jak drut.

Obiema dłońmi opala moją talie, a ja na chwilę wstrzymuje oddech.

-Teraz musisz tylko powtarzać prosty ruch. W prawo i w lewo. 

Demonstruje mi kroki, a ja od razu oddycham z ulgą. Myślałam, że będzie to coś o wiele bardziej skomplikowanego, a ja jedyne co zrobię to dam mu powód do śmiechu na następne parę miesięcy. 

Co najdziwniejsze ten prosty ruch sprawia mi niemałą przyjemność. Jest zdecydowanie inny niż taniec, który wykonywałam wcześniej. Teraz czuję się o wiele swobodniej.

-Podoba mi się. – mówię na głos.

-Nie jest takie złe jakby mogło się wydawać. – odpowiada chłopak i rzuca mi spojrzenie pełne zadowolenia.

-Okropnie za tobą tęskniłam, głupku.

-Ja za tobą też, brzydulo.

-Harry! Jak możesz!?

-Chyba nie wierzysz, że naprawdę tak myślę. – Widzę zdziwienie wypisane na jego twarzy i od razu zdaje sobie sprawę, że nie potrzebnie reagowałam w taki, a nie inny sposób, bo chłopak tylko sobie ze mnie żartował. – Nigdy w moim życiu… - szepcze. – Nie widziałem istoty piękniejszej od ciebie. – Wpatruje się w niego oszołomiona jeszcze bardziej niż wtedy kiedy stwierdził, że moja uroda daje wiele do życzenia. Nie wiem nawet kiedy jego dłoń, która wcześniej spoczywała we wgłębieniu mojej talii, przenosi się na mój policzek.

Muzyka nadal leci w tle, ale my stoimy w miejscu. Wpatrujemy się w siebie zapominając o mruganiu. Czuję jak moje serce mocno uderza o żebra, a oddech lekko przyśpiesza. Bardziej niż wcześniej czuję ciepło jego ciała, ale mimo to chcę czuć go więcej.

W pewnym momencie wszystko milknie. Czas się zatrzymuje, a ja przestaje oddychać.

  __________________________________

Siemano!!!

Rozdział miał być wczoraj, ale byłam tak zajęta, że w ogóle nie miałam na to czasu. Jakoś specjalnie nie przykładałam się do sprawdzania, bo nie mam już na to siły, dlatego mogą pojawić się błędy, ale nie chciałam, abyście dłużej na niego czekali.

Wiele osób pytało, czy po Taken planuje jakieś nowe opowiadanie. 

Tak.

Tylko, że jest jedno ale. 

Nie będzie to już ff. Wiem, że większość z was pewnie nawet na nie nie wpadnie, bo wiem, że wolicie czytać opowiadania o 1D, ale chcę spróbować czegoś całkowicie nowego. 

Błagam nie miejcie do mnie pretensji o końcówkę. To było silniejsze ode mnie...

Pozdrawiam :*