22

Nie liczy się kompletnie nic. W ogóle nie myślę o tym, że moje życie nadal jest zagrożone.

Moje serce uderza tak mocno o żebra, iż jestem niemal pewna, że Harry doskonale to słyszy. Mam wrażenie, że moja twarz za chwilę zapłonie. Jednak nie potrafię nic poradzić na to jak ten chłopak na mnie działa. Oczywistym lekarstwem byłoby po prostu odsunięcie się od niego. Jednak wcale tego nie chcę. Wiem, że  w ten sposób wystawiam się na ogromne upokorzenie, ale pragnienie bycia blisko niego jest ode mnie silniejsze.

Kiedy jego twarz przybliża się do mojej o zaledwie parę milimetrów przestaje myśleć o czymkolwiek. Ostatkiem sił powstrzymuję się od pokonania ostatniej odległości. Jednak nie jestem na tyle odważna, aby tego dokonać. Przez chwilę patrzę jak zahipnotyzowana na jego wargi. Dopiero po paru sekundach, minutach, czy też godzinach spoglądam w górę. Straciłam poczucie czasu, a on jest taki idealny, iż mam wrażenie, że za chwilę rozpłynie się w powietrzu, a ja zostanę tutaj sama, zdana jedynie na siebie.

-Harry. – wyrywa się z moich ust szept. Nie mam pojęcia co oznacza jego łagodny wzrok skierowany na mnie, nie mam pojęcia czemu służą te ledwo zauważalne iskierki błąkające się po jego tęczówkach. Nie wiem kompletnie nic. Mój rozum przestał pracować, a ja jedynie pragnę stać tak do końca świata.

Niespodziewanie chłopak zmniejsza dystans pomiędzy nami. Skraca go do minimum, aż w końcu mogę poczuć delikatne muśniecie jego idealnie kształtnych, różowych ust.

Jeśli jest to jeszcze możliwe mój oddech przyśpiesza jeszcze bardziej.

Następuje kolejne przyjemne muśnięcie, a ja zamykam oczy. Jedna ręka chłopaka spoczywa na mojej talii natomiast druga cały czas, albo spokojnie spoczywa na moim policzku, albo powoli gładzi go.

Później niespodziewanie wszystko się zmienia.

Odrywamy się, a nasze ciepłe oddechy mieszają się ze sobą zachowujemy się tak jakbyśmy przebiegli co najmniej dziesięciokilometrowy maraton. Znów spoglądam w jego cudowne oczy, które tym razem pogłębiły swój kolor. Widzę szok i niedowierzanie wypisane na jego twarzy, które pewnie jest odzwierciedleniem tego co on znajduje na mojej. Fakt, że raz już się całowaliśmy, ale wtedy był to tylko trening. W życiu nie spodziewałabym się, że to może się powtórzyć.

Tym razem to ja dotykam jego ust. Choć moje dłonie drżą kiedy wplatam je w jego gładkie i miękkie loki, to zmuszam się do tego, aby nie stchórzyć i pogłębić pocałunek.

Przez chwilę nie spotyka mnie żaden odzew. Zaczynam jeszcze bardziej się stresować. Może w jego świecie kończy się jedynie na delikatnym zetknięciu warg. Może był to akt przyjaźni, a ja zagalopowałam się sądząc, że to znaczy coś więcej.

Zostaję popchnięta w stronę ściany. Delikatnie odbijam się od lodowatego betonu, ale zaraz potem czuję doskonalę każdą jego chropowatość, ponieważ Harry niemal wciska mnie w nią. Czuję jego bardziej stanowcze ręce na mojej talii i w tym samym momencie dosłownie atakuje moje usta. Przez chwilę boję się, że nie nadążę, ale zaraz potem bez problemu łapię rytm. Jest tak jakby nasze wargi były stworzone do współgrania. Czuję przyjemny ból kiedy z coraz większą siłą na mnie napiera, ale wcale mi to nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie jest to niesamowicie przyjemne. Gładzę go po chropowatych policzkach. Badam dokładnie miejsce, w którym przeważnie pojawiają się jego urocze dołeczki, aż w końcu docieram do włosów, których fakturę tak bardzo pragnęłam poznać.

Niestety brak powietrza sprawia, że nie czujemy się zbyt komfortowo. Odrywamy się od siebie, ale nasze ciała w dalszym ciągu ciasno przylegają do siebie. Chłopak opiera swoje czoło o moje.

-Harry, to było… - szepczę. Chcę powiedzieć: niesamowite, cudowne, powalające, piękne, namiętne. Zamiast tego z moich ust wychodzą słowa, które są bardziej rozsądne. - … niestosowne.

Przez zaledwie sekundę, która wydaje się dla mnie wiecznością, nie dzieje się nic. Atmosfera wokół nas gęstnieje, a ja czekam tylko aż wybuchnie. Obserwuję jak na twarz chłopaka powoli niczym fala uderzająca o brzeg nachodzi obojętność. Kolor jego tęczówek nie jest już tak bardzo intensywny i choć nadal jest piękny to bardziej szary niż zielony. Odsuwa się ode mnie powoli, a gdzieś w mojej głowie świta myśl, że być może chcę jak najdłużej stać blisko mnie.

-Rzeczywiście. Masz rację. – Jego głos jest taki sam jak zawsze, jednak czegoś w nim brakuje. Tak jakby moje słowa zraniły go tak bardzo, że zamknął się w sobie. Sama nie mogę uwierzyć, że byłam w stanie powiedzieć coś takiego. To co czułam będąc blisko niego było czymś naprawdę dziwnym, ale kiedy go całowałam byłam pewna, że w życiu nie pragnę niczego innego niż właśnie jego. Jednak wiem, że zrobiłam dobrze. Mimo targających mną emocji nadal muszę utrzymywać zdrowy rozsądek.

Dopiero po paru minutach zauważam, że chłopak już dawno ode mnie odszedł i właśnie stoi prze prowizorycznym prysznicem ściągając z siebie kolejne warstwy ubrań. Zdaję sobie sprawę z tego, że wpatrywanie się w niego nie jest kulturalne, tym bardziej, że ja sama zakazałam mu przyglądanie się mi. Jednak przez parę sekund walcząc ze sobą w myślach mam okazje podziwiać pięknie zarysowane mięśnie jego ramion, klatki piersiowej i brzucha.

Czuję jak znów się czerwienie. Spuszczam głowę spoglądając na szarą, betonową podłogę. Później biorę parę głębokich wdechów. Ostatni raz spoglądam na Harry’ego, który teraz jest jedynie w samej bieliźnie. Zszokowana, a zarazem zmieszana szybko odwracam głowę w drugą stronę. Idę w kierunku materacu i staram się maksymalnie skupić na rozkładaniu koca, który ma pełnić rolę prześcieradła, ale nie potrafię.

Moje myśli od razu biegną do tego co zdarzyło się dosłownie parę minut temu. Nie powinno to być dla mnie niczym wielkim, w końcu już wcześniej całowaliśmy się, ale wtedy był to jedynie eksperyment. Choć już wtedy czułam się wyjątkowa to wiedziałam, że dla niego to nie znaczyło nic. Byłam tylko kolejną dziewczyną, której poszczęściło się. Jednak dzisiejszy pocałunek był inny. Nie był delikatny, wręcz przeciwnie. Przepełniony był pragnieniem i namiętnością, ale nie to było najważniejsze. Najbardziej zaskoczył mnie fakt, że do tej sytuacji doszło z inicjatywy chłopaka. Fakt, że to ja doprowadziłam do pocałunku, ale to właśnie on zrobił pierwszy krok. Właśnie to zadecydowało o mojej odwadze.

Udaje mi się uwolnić od dręczących mnie myśli. Zauważam, że chodzę wokół materacu co chwilę poprawiając krawędzie czerwono-czarnego koca, który już od dawna leży idealnie. Na jego brzegu kładę dwie dość spore poduszki, które nie wyglądają na najnowsze. Wiem, że nie powinnam narzekać, a jedynie cieszyć się z tego co mam, ale widząc żółte plamy mam dziwne skojarzenia.

Po paru chwilach jestem zmuszona do tego, aby moja głowa spoczęła na odrażającym materiale. Krzywię się przy tym, ale kiedy przypominam sobie, że jestem już prawie wolna to od razu mam więcej sił na to, aby przetrwać tą niebyt przyjemną sytuację. Poza tym wcześniej byłam narażona na akt przemocy i poniżenia, to co muszę wytrzymać teraz jest zaledwie drobnostką.

Mimowolnie spoglądam w kierunku Harry’ego. Ku mojej uldze dzięki zasłonce nie widzę prawie nic. Jedyne co jest dostrzegalne to zarys jego ciała. Cieszy mnie taka sytuacja, ponieważ przynajmniej jestem pewna, że chłopak nie widział o parę rzeczy za dużo.

Słyszę jak delikatny plusk wody ustaje. Od razu przekręcam głowę tak, że moim głównym obiektem zainteresowania jest jednokolorowy sufit, który jak najbardziej sprzyja temu, aby moje myśli odleciały hen daleko. Tym razem trafia na nieszczęśnika Joe’go. Nie potrafię pogodzić się z jego śmiercią. Nie wiem, czy kiedykolwiek będę do tego zdolna. W dodatku czuję się odpowiedzialna za to, ponieważ gdyby nie ja pewnie chłopaka nadal współpracował z nimi.

-Mogę zgasić światło? – pyta Harry. Błyskawicznie przenoszę spojrzenie na niego. Jestem zaskoczona, że już zdążył się ubrać i bezszelestnie dojść do wyłącznika.

-Tak. – odpowiadam krótko, zachrypniętym głosem.

Potem nastaje ciemność, a ja mimowolnie się wzdrygam.

Dopiero w momencie kiedy czuję uginający się materac zdaję sobie sprawę z tego, że będę musiała spać z chłopakiem na jednym materacu. Od razu czuję się bezpieczniej, bo za nic w świecie akurat w tym momencie nie chciałabym, aby znajdował się w drugim końcu pomieszczenia, ale łapię się również na tym, że sztywnieje i wsłuchuję się w jego oddech. Wątpię, abym teraz zasnęła. W mojej głowie kotłuje się tyle emocji, że minie jeszcze sporo czasu zanim będę w stanie ochłonąć. W dodatku mimo dość grubego koca, którym jestem okryta delikatnie dygoczę.

Mijają sekundy, a potem minuty, a moje ciało nadal się nie uspokaja. Jest jeszcze gorzej. Cały czas leżę nieruchomo z otwartymi oczami, które widzą jedynie ciemność. Od razu nasuwają mi się najgorsze obrazy jakie mogłabym sobie wymarzyć. Przypomina mi się pierwszy dzień w mojej celi gdzie byłam głodna, zmęczona, zdezorientowana, zrozpaczona, a przede wszystkim przerażona. Nie wiedziałam gdzie jestem i dlaczego zostałam uprowadzona. W dodatku panowała grobowa ciemność, która w ogóle mi nie sprzyjała.

-Chodź do mnie. – niespodziewanie odzywa się Harry. Lekko podskakuję, bo w pomieszczeniu panuje cisza jak makiem zasiał. W dodatku myślałam, że już dawno pogrążył się w głębokim śnie.

-Słucham? – Niezbyt rozumiem o co mu chodzi.

Po chwili czuję jego dość ciepłą dłoń na mojej talii i już po chwili jestem otoczona jego ramieniem. Nie myśląc wiele kładę głowę na jego torsie. Od razu czuję bicie jego serca oraz ciepło.  Mimo, że nadal dygoczę jest o niebo lepiej.

-Harry?

-Tak.

-Ten pocałunek…

-Był błędem. Tak rozumiem. Działałem pod wpływem emocji.– przerywa mi.  

-Chyba właśnie tym powinniśmy się kierować. Emocjami. Sam kiedyś to powiedziałeś.

-Tak, ale nieraz spotyka nas coś co sprawia, że zaczynamy postrzegać niektóre rzeczy całkowicie odmiennie.

-Więc co będzie z nami? O ile wiem to przyjaciele nie robią takich rzeczy.

-Ktoś dobrze cię poinformował. Sam nie mam pojęcia kim my dla siebie jesteśmy. To wszystko jest tak kurewsko pokręcone! Ta cała sytuacja jest chora! Nie powinniśmy poznać się w takich okolicznościach! To wszystko powinno wyglądać inaczej! – Chyba nawet on nie zauważa kiedy zaczyna krzyczeć. Jego serce przyśpiesza. – Jedno jest pewne. Na pewno nigdy w życiu nie będziemy razem. To jest niemal nierealne.

-Podobało ci się? – pytam niemal szeptem. Od razu róż pokrywa moje policzki przez co pierwszy raz ciemność jest dla mnie sprzymierzeńcem.

-Co mi się podobało?

-Pocałunek…

Odpowiada mi cisza. Czuję, że zaczynam płonąć ze wstydu. Nie powinnam zadawać tego typu pytań. Jednak po chwili słyszę jego głos.

-Jeszcze nigdy w życiu nie czułem się tak dobrze. – szepcze, a jego słowa oplatają moje uszy. Delikatnie uśmiecham się, ale nie jestem w stanie zrobić nic więcej. Jestem oniemiała i zaskoczona. Nie mogę uwierzyć, że spośród tych wszystkich dziewczyn, z którymi miał kontakt to właśnie ja sprawiłam mu przyjemność.

~*~

Życie w piwnicy jest prawie takie samo jak to które prowadziliśmy w czasie kiedy byliśmy przetrzymywani. Z tą różnicą, że możemy jeść posiłki kiedy chcemy i w jakich ilościach. Jedyne co musimy oszczędzać to wodę. A najważniejsze jest chyba to, że co noc zasypiam parę centymetrów od chłopaka, który z każda chwilą staje się dla mnie coraz bardziej ważny. Słyszę każdy jego oddech oraz ciepło jego ciała przez co cały czas mam ochotę wtulić się w jego ramiona. Inną sprawa jest to, że każdego ranka budzę się i zdaję sobie sprawę, że nieświadomie, ale zrobiłam to. Przeważnie nastaje parę minut niezręcznej ciszy, ale zaraz potem skupiamy się na swoich zajęciach, a ta sytuacja przechodzi w niepamięć.

To, że przestał być arogancki sprawiło, że zmienił się nie do poznania. Dba o mnie, jest miły i choć czasami obraża się na mnie bez powodu to cieszę się, że go poznałam.

Przez pierwszy dzień zachowywaliśmy się nadzwyczaj cicho. Ba! Prawie ze sobą nie rozmawialiśmy nie chcąc zwrócić na siebie niepotrzebnej uwagi.

Mimo, tego, że nie panują tutaj najlepsze warunki to po tym co wcześniej przeżywałam jest to dla mnie luksus.

Na szczęście trzy dni minęły zadziwiająco szybko. Przyszedł czas aby wydostać się z naszego azylu. Uświadomiłam sobie to dopiero teraz. Kiedy stoję przy Harrym, który ma zamiar nacisnąć przycisk, który sprawi, że znów będziemy musieli być ostrożni.

Zalewa mnie fala przerażenie. Moje dłonie zaczynają drżeć i już mam powiedzieć, że być może lepszym rozwiązaniem będzie jeśli poczekamy jeszcze parę minut, ale słyszę skrzypnięcie i cichy szmer.

Stało się.

Z trudem nabieram powietrza do płuc.

-Wszystko będzie w porządku. To już ostatnia prosta do wolności. – mówi  kręcono włosy. Nawet nie wiem kiedy poznał mnie do tego stopnia, że po wyrazie mojej twarzy jest w stanie rozszyfrować jakie emocje mną targają.

Spoglądam na niego, a łagodne spojrzenie jego szmaragdowych tęczówek koi moje nerwy i sprawia, że już tak bardzo nie chcę wracać do domu.

-Jesteś pewien, że damy radę?

-Najgorsze już za nami. – mówi.

-Być może to tylko złudne stwierdzenie. Może najgorsze dopiero się stanie. Co jeśli w momencie kiedy będziemy już tak bardzo blisko celu stanie się coś co nam przeszkodzi?

-W takich momentach trzeba być optymistą, skarbie. – Patrzę na niego rozszerzonymi ze zdziwienia oczami. Widzę jak momentalnie skupia swoją uwagę na jakimś mało znaczącym przedmiocie. Wiem, że sam zdziwiony jest tym w jaki sposób mnie nazwał.

-W takim razie może już ruszymy? – pytam starając się jakoś załagodzić tą sytuację.

-Tak. Bez sensu jest stanie tutaj.

Jeszcze raz spoglądam na miejsce, którego prawdopodobnie już nigdy w życiu nie zobaczę. Sama nie wiem, czy chciałabym kiedyś tu wrócić. Wiąże się z nim tyle wspomnień. Szkoda tylko, że te złe przewyższają dobre.

Nie mam żadnego bagażu. Nie przyszłam tutaj z niczym. Swój plecak, który miałam przygotowany do ucieczki został mi odebrany. Nie wiem dlaczego, ale kojarzy mi się to z tym co działo się z nami w zamknięciu. Nie dość, że prawie wyprali nas z uczuć, przestali traktować jak ludzi ,to w dodatku musieli odebrać ostatnią rzecz którą posiadałam.

Drewniany domek nie zmienił się wcale odkąd widziałam go ostatni raz.

Zaciągam się wilgotnym, świeżym powietrzem, które dziwnym sposobem ma słodkawy smak. Chyba właśnie tego brakowało mi w zamknięciu.

Przemierzamy las w milczeniu. Wiem, że lepiej nie ryzykować niepotrzebną rozmową, która może sprowadzić na nas kłopoty. Nie mogę nasycić się widokiem przyrody, która z racji tego jaka jest pora roku, powoli obumiera, ale nadal ma niezwykły urok. W efekcie potykam się o różnorodne korzenie, czy też śliskie liście. Mam wrażenie, że każdy upadek jest coraz bardziej bolesny.

Nie mam pojęcia ile czasu mija. Nie wiem, która jest godzina. Czy to wczesny poranek, czy też południe, ale jedno jest pewne szmer dochodzący z oddali, który z każdym uderzeniem serca staje się bardziej wyraźny nie jest czymś co pochodzi z natury.

Mija chwila zanim zdam sobie sprawę co to znaczy. Spoglądam na Harry’ego, a kąciki moich ust mimowolnie wędrują ku górze.

-To tutaj? – pytam.

Jedyne co robi to z poważną miną kiwa głową. Chyba tak naprawdę nie jest jeszcze w stanie pojąć tego co się właśnie dzieje.

Niewiele myśląc zaczynam biec przed siebie. Nie zważam na to, że za chwilę znów się potknę. Muszę zobaczyć, że to wszystko to nie jest mój wymysł.

-April! – wydobywa się z ust chłopaka. Nawet się nie oglądam. Wiem, że wystarczy, że postawi parę większych kroków zrówna się ze mną.

Las staje się rzadszy, aż zdyszana staję przed drzewem, które jako jedyne odgradza mnie od ruchliwej drogi. Mkną nią motory, samochody osobowe, terenowe i ciężarówki, a w nich ludzie, którzy nie mają pojęcia o tym, że tutaj stoję, że uciekłam z piekła.

-Co teraz? – pytam kiedy Harry jest już obok mnie.

-Trzeba mieć nadzieję na to, że któryś z nich zatrzyma się i zawiezie nas do najbliższego miasta. Szczerze powiedziawszy nie mam pojęcia gdzie jesteśmy. Jedyne co mnie cieszy to to, że nadal jesteśmy w Anglii.

~*~

Po pół godzinie czekania i rzucania błagalnych spojrzeń w kierunku kierowców siadamy w jednym z tirów. Mimo, że brodaty mężczyzna z lekka nadwagą wywołuje we mnie niepokój to czuję, że w końcu mogę odetchnąć z ulgą. Nie dość, że nie jesteśmy już na otwartej przestrzeni, która sprawia, że jesteśmy niemal pod odstrzałem to okazuje się, że jesteśmy około pięćdziesiąt kilometrów od Londynu, a Nick, bo tak ma na imię kierowca właśnie tam jedzie.

Reszta drogi mija nam zadziwiająco szybko. Opieram się o ramie Harry’ego, który musi znosić rozmowę z mężczyzną myślącym, że pasją każdego osobnika płci męskiej jest motoryzacja. Wiem, że robi to między innymi dlatego, iż boi się pytań które mogą być dla nas niewygodne. Na szczęście w czasie naszego trzydniowego pobytu w piwnicy udało nam się wyprać nasze ubrania. Dzięki temu nie wyglądamy tak podejrzanie jak wcześniej.

~*~

Jestem zaskoczona kiedy na jednej z ulic Harry decyduje o tym, że musimy wyjść. Nie widzę tutaj siedziby policji, ani pogotowia, a byłam niemal pewna, że właśnie tam się udamy.

Wychodzimy z samochodu dziękując Nickowi i życząc bezpiecznej podróży. Mimo, że w mojej pamięci nie zapadnie jako sympatyczny mężczyzna to już do końca życia będę pamiętać o tym co dla nas zrobił.

-Hazz. Gdzie idziemy?

-Do mnie. – odpowiada spokojnie.

-Jak to do ciebie? Przecież to pierwsze miejsce, w którym będą nas szukać. Nie lepiej zgłosić się na policję.

-Wiesz co się wtedy stanie? Będziemy w centrum uwagi. Media dowiedzą się o tym błyskawicznie. Wieczne przesłuchania i wywiady. Nie wiem jak ty, ale ja muszę choć na chwilę odpocząć od tego wszystkiego. Nie mam zamiaru w tej chwili przypominać sobie wszystkiego. Padam z nóg.

-Nie pomyślałam o tym wcześniej.

-OK. Nie możemy tu tak stać, bo za chwile ktoś może nas rozpoznać i nici z naszego planu.

Łapię mnie za rękę i ciągnie w kierunku jednej z ulic. Staram się skupić na tym aby stawiać stopę za stopą, ale szybko dekoncentruje mnie dotyk chłopaka.

-Czy to daleko stąd? – mój głos lekko drży.

-Nie. – odpowiada krótko, a ja zarazem jestem przerażona i zadowolona. Nie chcę puścić jego dłoni, bo jego ciepło sprawia, że przestaję myśleć o czymkolwiek, ale z drugiej strony wiem, że zaczynam posuwać się za daleko. 

 __________________________________

Hej!

Powiem tylko tyle: JESTEŚCIE WSPANIALI!!!

Bardzo, bardzo zachęcam was do wejścia na mojego bloga z recenzjami książek. 

BOOKHOLIC