6

DZIEŃ 52

Kolejny raz otwieram książkę, którą zdążyłam przeczytać przynajmniej dziesięć razy. Jej okładka zaczyna się niszczyć, ale i tak to mi nie przeszkadza. Lubię kiedy książki właśnie tak wyglądają, bo wtedy wiadomo, że są dla kogoś ważne i często się do nich zagląda.

Mimo, że nie mam innego wyjścia to akurat do tej lektury zaglądam z wielką chęcią. Cieszę się, że akurat wtedy kiedy ostatni raz wychodziłam z domu wzięłam ją ze sobą.

Kupiłam ją ze względu na to, że opis wydawał mi się niezwykle ciekawy i miałam nadzieje, że właśnie dzięki niej znajdę odpowiedzi na parę moich pytań. Niestety dzięki parom fragmentom narodziły się nowe wątpliwości.

*„Mówią, że w życiu tylko raz można przeżyć miłość. Tylko raz coś zrywa cię do biegu, każe gnać przed siebie, choćbyś nie widział wtedy początku ani końca, coś sprawia, że nigdy nie zapomnisz chwil i miejsc, w których ostatni raz czułaś to, co odeszło... Dla mnie ten "raz" już minął. Od tamtej pory codziennie staram się odnaleźć w tym, co zostało.”

Czy to znaczyłoby, że tylko raz w życiu można zakochać się tak prawdziwie? Tylko skąd mamy wiedzieć, że to ta pierwsza i ostatnia osoba? Dlaczego w tym wszystko jest takie skomplikowane? Czemu nie jest tak prosta jak uczucie, które żywi matka do dziecka? W końcu ma tą samą nazwę.

**„Znasz to uczucie, kiedy chcesz zachłysnąć się szczęściem, ale boisz się chociażby poruszyć, bo wiesz jak jest kruche? Tak właśnie się czuła.”

Ten cytat sprawił, że zadrżałam. Na chwilę odłożyłam książkę na bok.

 Nie.

Wcale nie znałam tego uczucia. Codziennie uśmiechałam się, bo nie miałam powodów do smutku. Tyle tylko, że w mojej codzienności brakowało życia. Tej ikry i chwili spontaniczności, która sprawia, że wszystko staje się bardziej ciekawe.

Bohaterka książki w pewnym momencie życia miała dość. Rzuciła wszystko i zaczęła od nowa. Choć spotkało ją wiele problemów i nie było tak kolorowo jak wcześniej myślała to dla chwil bezgranicznego szczęścia była w stanie to przetrwać.

Cel, który muszę zdobyć: Doświadczyć tego uczucia, które obezwładni mnie do tego stopnia, że będę miała ochotę wykrzykiwać, że kocham życie.

DZIEŃ 55

Gdzieś na granicy między snem, a jawą czuję jakieś wstrząsy. Kiedy po jakimś czasie decyduje się w końcu na otwarcie oczu okazuje się, że to wcale nie był sen, a pierwsze co widzę to niezbyt urodziwą twarz mężczyzny o szpakowatym nosie i szarych oczach, które w tym momencie przyglądają mi się.

W pierwszym odruchu mam ochotę zacząć krzyczeć, ale zanim całkowicie zdążę się na to zdecydować mężczyzna kładzie rękę na mojej buzi sprawiając, że ciche jęki, które wydobywam są przytłumione.

Jestem sparaliżowana ze strachu. Chciałabym walczyć, kopać tak aby uwolnić się, ale nie wiadomo czemu nie jestem w stanie tego zrobić.

-Nie rób takiego hałasu. Przyszedłem tylko powiedzieć, że masz się przygotować, bo za chwile przyjdzie po ciebie Eric. A teraz wezmę rękę, a ty ani ważysz się pisnąć. OK?

Kiwam potwierdzająco głową. Mężczyzna zabiera rękę i nawet na mnie nie spoglądając wychodzi.

Wystarczy mi chwila aby uspokoić się po tym fałszywym alarmie. Zaraz po tym napływa mnie nowa fala stresu. Co oni znów planują. Po co niby Eric ma po mnie przyjść skoro nie widziałam go już od prawie dwóch miesięcy. Myślałam, że dadzą mi spokój, że będę mogła jakoś przetrwać ten czas, dopóki moi rodzice nie zapłacą im pieniędzy, ale najwyraźniej im bardzo się nudzi i szukają rozrywki. Tylko dlaczego, akurat na mnie trafiło?

Zresztą po co mi te domysły skoro do końca nie wiem o co chodzi. Może po prostu przywita się i odeśle mnie z powrotem.

Mam nadzieje.

~*~

Już po około dziesięciu minutach drzwi otwierają się z nieprzyjemnym piskiem, który pogłębia się za każdym razem. Na sekundę mocno zaciskam powieki, aby dodać sobie tym otuchy. Kiedy otwieram oczy mężczyzna już jest w środku.

Pierwsze co mnie uderza to brak zarostu na jego twarzy co sprawia, że wygląda młodziej, a przede wszystkim łagodniej. Czuję zapach unoszącej się wody po goleniu i od razu wiem, że tak samo jak ojciec musiałby golić się parę razy dziennie aby mieć gładką skórę.

-Gotowa? – pyta bez uprzedniego przywitania.

-To zależy na co. – Wiem, że w tym momencie mam oczy szeroko otwarte oczekując tego co zaraz powie. Chyba jeszcze nigdy tak bardzo się nie denerwowałam.

-Jest u nas sporawo facetów, którzy zostawiają po sobie trochę bałaganu. Ktoś musi to posprzątać. Ty nie będziesz się nudzić, a my także będziemy zadowoleni. – Kamień spada mi z serca. Może i nie będzie to jedno z najbardziej przyjemnych zajęć, ale rzeczywiście będę miała co robić. Poza tym spodziewałam się czegoś o wiele gorszego.

-W takim razie możemy już iść.

-I to mi się podoba. Zdecydowanie i pewność siebie. – Posyłam w jego stronę sztuczny uśmiech, który parę razy ćwiczyłam przed lustrem. Chyba rzeczywiście opanowałam go do perfekcji, bo nie widzę, aby mężczyzna zauważył coś podejrzanego. Jedyne co robi to odwzajemnia go i zamyka za nami drzwi. Dopiero teraz jestem świadkiem tego ile moja cela ma zabezpieczeń.

W tym samym czasie w mojej głowie zapala się lampka. Nie wychodziłam z tamtego pomieszczenia dokładnie 51 dni. To prawie dwa miesiące.

Momentalnie mój oddech przyśpiesza i dyskretnie rozglądam się po korytarzu, który składa się z betonowych, szaroburych ścian, w których gdzie nie gdzie można zauważyć stalowe drzwi identyczne jak do mojej celi. Ktoś kto wymyślał ten interes musiał naprawdę dobrze wszystko obmyślić.

W tym samym momencie kiedy po przebyciu bardzo zawiłej drogi dochodzę do salonu zdaje sobie sprawę z tego, że będąc tutaj być może znajdę jakąś okazję do ucieczki, ale moja nadzieja ulatuje wraz z zobaczeniem około 13 mężczyzn. Nie wiedziałam, że jest ich aż tylu.

Wymieniam się ukradkowym spojrzeniem z Joe’m i przypominam sobie, że nikt nie może dowiedzieć się o naszych rozmowach. Nadal nie potrafię zrozumieć dlaczego zachowuje się tak, a nie inaczej. Nieraz miałam wrażenie, że wcale nie jest zadowolony z tego co robi, ale wolałam zachować to do siebie.

Tym razem zostaje zaprowadzona do kuchni i nikt nie zwraca na mnie uwagi.

-Na rozgrzewkę pozmywaj to. Dziś musisz tylko rozeznać się gdzie co jest. OK. bierz się do roboty. – Tak po prostu dołącza do reszty.

Z przerażeniem spoglądam na stos naczyń. Wszystkie wręcz ociekają tłuszczem co jeszcze bardziej potęguje moją odrazę.

Zaraz…

Ale jak ja mam się za to zabrać?

Nigdy w życiu tego nie robiłam. Przecież od tego mamy służących.

Myśl April, myśl…

Zaczynam od wyciągnięcia wszystkiego z komory. Najchętniej założyłabym grube rękawice, ale wole nie ryzykować rozzłoszczenia tych mężczyzn. To, że Eric jest dla mnie miły nie znaczy, że w towarzystwie będzie tak samo.

Starając sobie przypomnieć obraz tego kiedy byłam w kuchni i rozmawiałam z panią Rose. Wiem, że wtedy zmywała naczynia. Pamiętam, że nad jednym wgłębieniem unosiła się para. Czyli muszę nalać ciepłej wody. Otwarłam szafkę powyżej i znalazłam resztkę płynu, którego odrobinę dodaje do cieczy.

W międzyczasie nasłuchuję o czym rozmawiają. Jedyne co do mnie dochodzi to ich przytłumione głosy. Niemal wszystko we mnie krzyczy, modląc się, aby przyciszyli telewizor.

Oddychając ustami dałam radę to wszystko umyć. Wiem, że będą mi się śniły przez to koszmary, ale jestem z siebie duma, że podołałam temu zadaniu.

W tym samym momencie kiedy kładę ostatni talerz na suszarkę podchodzi do mnie jakiś mężczyzna. Ma ciemnoniebieskie oczy, można powiedzieć, że nawet granatowe. Ma gęste blond włosy i na pewno nie więcej niż 35 lat.

-Odprowadzę cię. – mówi prawie szeptem zaciągając się papierosem, którego dym drażni moje gardło. Kiwam jedynie głową nie wiedząc jak mogę zachować się w jego towarzystwie. –Idź przodem. – rozkazuje.

Wszystko idzie jak z płatka, ale kiedy dochodzę do jednego z rozwidleń w korytarzu nie wiem, którą drogę wybrać. Mężczyzna nadal się nie odzywa, ale przez całą drogę słyszałam jego kroki więc musi gdzieś tu być.

-Prawo. – mówi krótko. Albo taka jego natura, albo naprawdę mnie nie lubi skoro wydawanie jakiegokolwiek głosu ogranicza do minimum. Przez to reszta drogi dłuży mi się niesamowicie. Choć już zdążyłam znienawidzić mój „pokoju” to w tej chwili czuję się na tyle spięta, że jak najszybciej chcę do niego wrócić.

Kiedy drzwi za mną zamykają się opadam na łóżko. Czuję się tak wyczerpana jakbym za sobą miała przebyty sprintem dystans.

DZIEŃ 70

Znów jestem zdana tylko na siebie. Myślałam, że będąc im posłuszna uniknę jakiejkolwiek kary. Najwyraźniej ludzie stąd nie wiedzą co tak naprawdę oznacza dać komuś obietnice. Nie przeszkadzałoby mi to tak bardzo gdybym tylko mogła coś zjeść.

Nie jest tak tragicznie jak ostatnio, ale czuję się osłabiona. Do tego stopnia, że choć nie mam nic innego do robienia to nie mam sił wstać z łóżka i posprzątać okruszków, które nadal tkwią na stole i przypominają mi o tym, że jeszcze parę dni temu mój brzuch był pełen.

W snach coraz częściej pojawiają się inne obrazy niż te ze wsi. Czasami stoję przy oknie i przez parę godzin przyglądam się ptakom, które usadowiły się na jednym z drzew.

Okropnie tęsknie za świeżym powietrzem, które od razu po wyprodukowaniu trafia do moich płuc. Nieraz boję się, że zapomnę jak wygląda Słońce. Tak bardzo chciałabym zobaczyć choć jego promień. Wcześniej tak naprawdę nie doceniałam tego, że mam możliwość widzenia je codziennie. Nie wiedziałam, że jest to dla mnie takie ważne.

Ni stąd ni zowąd przed oczami stają mi sylwetki moich rodziców.

Co się z nimi dzieje?

Bardzo się o mnie martwią?

Starają się zdobyć dla mnie pieniądze?

Mają nadzieje na to, że zostanę uwolniona?

Może myślą, że nie żyje?

Najpierw czuje jak w moją twarz gwałtownie uderza ciepło. Jest tak wielkie, że muszę sprawdzić, czy to aby nie prawdziwy ogień.

Jestem zła.

Piekielnie zła.

Przecież nic im nie zrobiłam.

Nienawidzę ich za to, że mnie tu zamknęli.

Nienawidzę ich za to, że chcą zagłodzić mnie na śmierć.

Jeszcze nigdy nie czułam chęci uderzenia kogoś tak mocno, aby po jego twarzy popłynęła krew. Nie spotkałam się z tym, aby wszystko we mnie buzowało.

Odpowiedź jest prosta. Moje dotychczasowe życie przepełnione było spokojem i miłością. Nie denerwowałam się prawie niczym. Zawsze byłam najedzona i wyspana. Nikt nawet nie odważyłby się traktować mnie jak śmiecia, a tym bardziej odcinać mnie od świata.

Widzę jak wszystko przed moimi oczami wiruje.

Chyba zaczynam tracić rozum.

2 godziny później

Kiedy pierwszy raz od 4 dni drzwi się otwierają czuję nagły przypływ energii. Chyba łącze pomiędzy moim kończynami, a mózgiem zostało zerwane, ponieważ podrywam się gwałtownie i mimo zawrotów głowy coraz bardziej zbliżam się do mężczyzny, który jest łudząco podobny do Erica. To właśnie on towarzyszył mu w czasie mojego uprowadzania.

Gniew jeszcze bardziej wzrasta.

Z każdą sekundą widzę jak jego oczy coraz bardziej rozszerzają się w akcie zdziwienia. Sama czuję się zdezorientowana. Mam wrażenie, że nie jestem jedną osobą. Mój rozum i ciało toczą między sobą walkę, na której wynik nie mam żadnego wpływu.

Skupami się na szczelinie, która dzieli go od potężnej framugi drzwi. Jeżeli uda mi się przez nią przecisnąć to będzie cud, ale mimo wszystko muszę próbować. Tu chodzi o to jak dalej potoczy się moje życie, a na pewno nie mam zamiaru spędzić swoich ostatnich dni tutaj.

Wszystko trwa zaledwie trzy sekund, więc nie wiem jakim cudem zauważam jak wyraz twarzy mężczyzny zmienia się. Jego rysy stają się ostrzejsze i groźniejsze do tego stopnia, że w moim umyśle zapala się czerwona lampka, mówiąca o zagrożeniu.

Mimo swojej masy porusza się zadziwiająco szybko. Zanim zdążę mrugnąć okiem już leże na ziemi powalona przez jego niezwykle precyzyjny i silny cios zadany w moją twarz.

Na początku jestem jedynie oszołomiona. Miałam ogromną nadzieję, że mi się uda. Dopiero później zdaje sobie sprawę w co się wpakowałam. Całość dopełnia nieznośny ból promieniujący z mojej szczęki. Zanim zdążę odzyskać jasność umysłu znów zostaje zaatakowana. Tym razem trafia na mój brzuch. Zwijam się w kłębek mając nadzieje, że w ten sposób choć trochę ochronię się.

Po paru minutach kiedy jestem już kompletnie wyczerpana, a praktycznie całe moje ciało jest jednym pulsującym bólem zaczynam głośno jęczeć. Dopiero po chwili zauważam, że był to dobry pomysł, ponieważ szybko pojawia się dwóch mężczyzn, których przez łzy i to, że ostrość mojego wzroku zmniejszyła się nie mogę zidentyfikować. Rzucają się na Christophera, który zamierza się do kolejnego uderzenia. Na szczęście udaje im się odciągnąć go ode mnie.

Jestem tak wyczerpana, że mam ochotę zamknąć oczy, ale boję się. Co jeśli jakiś narząd w moim ciele został uszkodzony i jeśli zasnę już nigdy się nie obudzę?

Powoli przestaje widzieć jakiekolwiek kształty. Dlatego kiedy obraz przede mną staje się ciemniejszy wiem, że ktoś się nade mną nachyla. Na początku moje serce przyśpiesza, bo boję się, że nie udało im się utrzymać bruneta i wrócił, aby mnie zabić, ale zaraz potem słyszę dobrze mi znany głos, który lekko mnie uspokaja.

-No to mała narobiłaś sobie niemały problem. Nie będę powtarzał, że uprzedzałem cię przed tym, bo to nie ma sensu. – W życiu nie spodziewałabym się, że Joe będzie w stanie w takiej sytuacji mówić tak łagodnym głosem. – Słyszysz mnie księżniczko? – Nawet teraz kiedy słyszę to słynne przezwisko zaciskam pięści.

Przez te parę minut kiedy miałam nikłą szansę i nadzieje na wolność coś we mnie pękło. Do końca nie wiem co to, ale podejrzewam, że trochę opanowania i spokoju. Wiem, że tutaj w żaden sposób nie pomogą mi dobre maniery, czy uśmiech na twarzy. Muszę być twardsza.

-Yhy. – udaje mi się wymruczeć.

-Nieźle cię urządził. – mówi jakby do siebie. – Za chwilę wracam. Pójdę tylko po jakiś opatrunek. – Nie wiem jakim cudem udaje mi się złapać go za rękę. – Spokojnie. On już tu nie wróci. Wierz mi lub nie, ale nie tylko mi zależy na tym, abyś przeżyła. Jaki pożytek będziemy z ciebie mieć jeśli umrzesz? – Mimo wszystko odchodzi, a ja mam wrażenie, że bez jego głosu mój ból się wzmaga. Jeszcze nigdy nie cierpiałam tak bardzo. Prawie nie chorowałam, a odżywiałam się bardzo zdrowo. W dodatku nigdy nie miałam okazji brać udziału w jakichkolwiek bójkach. Po pierwsze nie miałam rodzeństwa, a po drugie nie chodziłam do szkoły. Ciekawe, czy gdyby wszystko wcześniej potoczyłoby się inaczej to teraz byłabym silniejsza i już dawno wyszłabym na wolność.

Te parę minut kiedy w napięciu nasłuchuję czy ktoś przypadkiem nie zbliża się, aby ponownie zrobić mi krzywdę dłużą się nieskończenie, ale przynajmniej coś dobrego zaczyna dziać się z moim wzrokiem, ponieważ zaczynam zauważać kontury różnych przedmiotów.

-To ja. – mówi Joe podchodząc do mnie. – Mam dla ciebie parę opatrunków i tabletki przeciwbólowe, bo na pewno nie możesz już wytrzymać. Jest jeden problem będziesz musiała się podnieść, a to na pewno nie będzie przyjemne. Pomogę ci.

Delikatnym jak piórko ruchem przekręca moją sylwetkę na wznak. Mimo, że nie chce robić mi krzywdy to słyszę jak z moich ust wydobywa się jęk.

Zdecydowanie mogłam zamknąć oczy. Może wtedy ten koszmar skończyłby się.

-Dobra dziewczynka. - stwierdza. – Teraz pomogę ci się podnieść.  Na trzy.

Kiedy się podnoszę do pozycji siedzącej zapewne na moich skroniach pojawia się pot. Jestem bliska krzyku. Czuję jakby każdy nerw mojego ciała był przeszywany ostrymi i cienkimi szpileczkami. Chłopak nakazuje mi otwarcie buzi. Kładzie gorzką tabletkę na moim języku. Bez popicia połykam ja najszybciej jak potrafię. Wszystko bylebym mogła ponownie się położyć.

-Super. – odzywa się znów i zaczyna powoli mnie opuszczać. – Teraz przyjże się twojemu brzuchowi, bo to chyba on najbardziej ucierpiał.

Nawet ocieranie się bluzki o moją skórę powoduję, że mocno zaciskam zęby. Czuję jego chłodne ręce, które badają moje rany. Po chwili chyba wsmarowuje jakąś maść, która sprawia, że czuję niewyobrażalną ulgę. Do tego stopnia, że prawie się uśmiecham.

-Zapomniałem ci powiedzieć. Ta tabletka jest na tyle silna, że pewnie za chwilę zaśniesz. To dobrze, chociaż będziesz miała czas się zregenerować.

Nie, tylko nie to. Przecież on może wejść tu w każdej chwili. Może mnie skrzywdzić nawet wtedy kiedy będę pogrążona we śnie.

-Musisz spać. On już nie zrobi ci krzywdy. Trochę go poniosło, bo zdenerwowałaś go, ale teraz nie jest już zły.

Postanawiam, że najlepiej będzie jeśli mu zaufam, bo jak nie jemu to komu?

Z każdą minutą jego słowa z coraz większą trudnością przedostają się przez zasłonę mgły, która ogarnęła mój umysł, aż do czasu kiedy tracę kontakt z rzeczywistością. Nie śni mi się żaden sen.
_______________________
Tak wiem Harry'ego nadal nie ma. 
Napisałam już chyba z 5 rozdziałów do przodu, więc jeśli teraz nie będę miała tak strasznie dużo nauki to rozdziały będą pojawiały się w miarę regularnie, czyli ok co tydzień, ale to też zależy od tego jak dużo z was skomentuje. 
W 7, albo 8 rozdziale Hazz nareszcie się pojawi. 
A teraz lecę się uczyć! ;/

Dzięki za wszystkie bardzo miłe opnie! :*** 

* "Ostatnia Spowiedź" TOM1
** "Ostatnia Spowiedź" TOM1