5

DZIEŃ 17

Budzi mnie rytmiczne uderzanie deszczu o dach. Oczywiście najpierw przeraziłam się, że znów ktoś umiera, ale wystrzały na pewno nie uspokoiłyby mnie jak ten dźwięk. Jedyne co mnie denerwuje to to, że deszcz jest wodą, której nie dostałam już od 4 dni. Zresztą tak samo jak jedzenie.

Byłam grzeczna. Nie sprawiałam żadnych problemów mając nadzieję, że w ten sposób uda mi się jakoś przetrwać to piekło.

Być może znudziłam im się i przestali się mną tak bardzo interesować. Pewnie robią tak z wszystkimi. Na początku są ciekawi z kim mają do czynienia. Później zostawiają ich na pastwę losu.

Podrywam się gwałtownie z miejsca co jest wielkim błędem, bo zaczyna kręcić mi się w głowie. Łapię się ściany, aby choć przez chwilę utrzymać swoje ciało w pionie. Zawroty ustają, ale ja nadal jestem wyczerpana. Z każdym dniem mam coraz mniej sił. Przecież to dopiero 8 dni! Jak mogę tak szybko umrzeć? Przecież Anna wytrwała tutaj przeszło 1984 dni.

Już nie dbam o czystość wody, do której mam dostęp. Nachylam się nad kranem i pije ją łapczywymi łykami. Niemal czuję jak moje wyschnięte komórki chłoną wodę jak gąbka. Już sekundę później czuję się o niebo lepiej choć żołądek nadal boli mnie niemiłosiernie. Na to akurat nie mogę nic poradzić. Nie przewidziałam tego, że będzie brakowało mi pożywienia. Być może wtedy starałabym się coś zachować, ale w momencie kiedy dostawałam posiłki byłam tak głodna, że w głowie nie zaświeciła mi się żadna lampka ostrzegawcza.

Może Eric wiedział, że go okłamałam. To była kara. Ale jak mógł dowiedzieć się o tym. Przecież zachowywałam się najciszej jak potrafiłam. Chyba, że są tu kamery. Zdenerwowana zaczynam rozglądać się wokół. Być może cały czas jestem obserwowana, nawet o tym nie wiedząc. Ręce zaczynają mi się trząść. Nie wiem, czy ze strachu, czy z niekontrolowanej już złości, która z każdą sekundą narasta coraz bardziej.

Przecież nie mogą mnie tu zagłodzić na śmierć! Wtedy nie dostaną pieniędzy, które już nie raz udowodniły, że przez nie są same problemy! To miejsce powinno znaleźć się w filmie dokumentalnym ku przestrodze wszystkich ludzi, którzy myślą, że te papierki są czymś naprawdę ważnym.

Biorę parę głębokich wdechów przy okazji zamykając oczy. Znów wspomnieniami wracam do domu. Siedzę przy fontannie, z której cichym szumem sączy się woda. Ptaki śpiewają, a razem z nimi pan Hanry, który w ten sposób umila sobie pracę. Podnoszę powieki i pierwsze co rzuca mi się w oczy to lustro, a w nim moje odbicie. Pierwszy raz od 18 lat mojego życia muszę przyznać, że wyglądam naprawdę fatalnie.

Bite 8 dni mam na sobie to samo ubranie. Zaczyna dokuczać mi zapach potu, który jest coraz bardziej wyczuwalny. Nieudolnie próbowałam umyć włosy mydłem. To sprawiło, że stały się jeszcze bardziej przetłuszczone, ale przynajmniej pachniały w miarę znośnie. Powieki są strasznie opuchnięte od płaczu. Już dwa dni z rzędu niespodziewanie budzę się w nocy i kiedy przypomnę sobie gdzie jestem nie mogę powstrzymać płaczu.

Biorę książkę i zaczynam zagłębiać się w jej lekturę. Muszę chociaż w swoich wyobrażeniach przenosić się do innego świata, bo inaczej zwariuje i nikt nie będzie już starał się o wypuszczenie mnie stąd. Będę dla nich ciężarem, którego przecież nie potrzebują. Do końca życia będę przebywać w zamknięciu. Nie ważne czy tutaj, czy też w szpitalu psychiatrycznym. Nie będę miała własnej rodziny, nie będę odnosić sukcesów w pracy.Moje dalsze życie nie będzie istniało.

Kiedy przypominam sobie o tym, że przecież jestem już pełnoletnia i w mniemaniu moich rodziców muszę przygotowywać się do założenia rodziny od razu przypomina mi się przystojny Jacob, który w przyszłości ma zostać moim mężem.

Teraz kiedy jestem daleko od domu to wszystko wydaje mi się być niezwykle dziwne. W ogóle go nie znam. Nie wiem jakie ma zdanie na różny temat, nie mam pojęcia czym się interesuje. Perspektywa tego, że miałabym spędzić resztę życia z osobą, która jak na razie jest mi obca przeraża mnie, ale czy mam w tej sprawie coś do powiedzenia? Przecież nie jestem w stanie poznać kogoś innego kto nadawałby się bardziej.

Znów biorę się za czytanie książki, ale coś dziwnego dzieje się z moim wzrokiem. Litery rozmazują się, a ręce drżą tak jakby ten przedmiot był wyjątkowo ciężki. Kładę się na łóżku i staram uspokoić oddech.

Umieram.

Naprawdę umieram.

…

NIE

To nie ten czas.

To nie to miejsce.

Nie pamiętam nawet jak dotarłam do drzwi. Wiem, że ten krótki odcinek sprawił mi wielką trudność, bo tył głowy pulsuje boleśnie od niedawnego uderzenia. Znów wyrównuje oddech i staram się utrzymać powieki w górze. Powtarzam sobie, że jeśli tego nie zrobię to zasnę już na zawsze.

Nie jestem tchórzem i nie mogę teraz się poddać, kiedy już udało mi się wykonać pierwszy krok.

Na początek zaledwie stukam delikatnie w drzwi, ale wiem, że to zbyt dużo nie zdziała. Ktoś musiałby akurat przechodzić korytarzem, aby usłyszeć cokolwiek.

-Jest tam ktoś? – Słowa ledwo przechodzą przez nadal zaschnięte gardło. Mój głos jest dziwnie zachrypnięty i brzmi tak jakby nie należał do mnie.

Wkładam całą siłę w to aby mocniej uderzać w masywne drzewo. Albo mam omamy słuchowe, albo rzeczywiście nie wiem jakim cudem udało mi się coś zdziałać, bo dźwięk jest o wiele bardziej donośny. Kontynuuje to wkładając więcej wysiłku.

-Hej!!! Ludzie!!! Tutaj!!! – Robię chwilę przerwy aby zaczerpnąć trochę powietrza do płuc. – Proszę niech ktoś tu przyjdzie!!! – Później moje słowa to tylko szept, dlatego nadal uderzam piąstką w drzwi. Jedynie na moment przestaje kiedy słyszę czyjeś dudniące kroki. O ile się nie mylę to ten ktoś nawet biegnie. 

Parę minut później słyszę jak ktoś przekręca klucz, a ja w tym samym czasie próbuję się trochę odsunąć, aby mężczyzna przypadkiem mnie nie nadepnął.

-Co ty sobie wyobrażasz?! – Mija chwila zanim dopasowuje głos do twarzy właściciela. Obraz, który widzę to nic innego jak wirujące kolory.

-Potrzebuję jedzenia. – udaje mi się wychrypieć.

-Niektórzy dostają posiłki o wiele rzadziej niż ty i jakoś nie robią żadnych scen. Przecież mówiłem ci już, że masz nie sprawiać problemów.

-Proszę. Chociaż trochę. Ja umieram.

-Nie umierasz, wierz mi daleko ci do tego.

-Błagam cię.

-Za chwilę wracam.

-Joe, proszę cię.

-Powiedziałem, że niedługo wrócę! – Na ostry ton jego głosu powinnam zareagować wzdrygnięciem się, ale nawet na to nie mam sił. Dziwię się, że akurat on tutaj przyszedł, bo swoimi wcześniejszymi pytaniami zdenerwowałam go do tego stopnia, że nie widziałam go od czasu zrzucenia naczyń.

-Drogi Panie Boże. Rzadko proszę cię o cokolwiek, ale błagam wysłuchaj mnie tym razem, bo nie jestem jeszcze gotowa, aby iść do ciebie. Niech Joe tu wróci, najlepiej z jedzeniem. – Oczywiście nie wypowiadam tych słów na głos. Wiem, że Bóg zna wszystkie moje myśli, więc po co mam tracić dodatkową energię.

Moje modły zostają wysłuchane, bo już po paru minutach do środka wkracza chyba ciemnowłosy. Nie wiem tego na pewno, bo w ogóle się nie odzywa.

-No dalej księżniczko. Wstawaj.

-Ja nie mogę.

-Jak to nie możesz? –pyta zdziwiony.

-Tak kręci mi się w głowie, że nic nie widzę. – oznajmiam. Po chwili czuję na swojej twarzy jego ciepły oddech, dlatego wnioskuje z tego, że nachylił się nade mną.

-Rzeczywiście w tym swoim królestwie musiałaś mieć jak w bajce. Inni są o wiele bardziej odporni, a ty wymiękasz już po paru dniach. Jak chcesz przetrwać do czasu aż twoi rodzice wpłacą pieniądze?

-Gdybym nie chciała przetrwać to nie wkładałabym ostatnich sił na to, aby kogoś do siebie przywołać.

-Rzeczywiście masz racje. Znów masz ogromne szczęście, że trafiło akurat na mnie, bo gdyby to był ktoś inny to nie wiem jak to wszystko by się potoczyło. Dobra podniosę cię, ale musisz mi odrobinę pomóc.

Czuje jego ciepłe ręce na swojej talii. Staram się w jakikolwiek sposób trochę mu ulżyć, ale nie wychodzi mi to. Sadza mnie na krześle, ale nadal musi mnie trzymać, bo nie mogę utrzymać równowagi. Teraz wszystko jeszcze bardziej wiruje.

-Dasz rade utrzymać chleb? – pyta.

-Nie pytaj, tylko daj!

-O jaka zaborcza! Gdzie twoje maniery.

-Wydaje mi się, że tutaj one nie obowiązują.

-Jednak cię nie doceniłem. Wcale nie jesteś taka pusta na jaką wyglądasz. Rzeczywiście tutaj nie panują żadne zasady. – Ostatnie słowa wypowiada dziwnie przyciszonym głosem. Koduje sobie w pamięci, że kiedyś muszę go o to zapytać. – I jak smakuje? – pyta. W odpowiedzi jedynie lekko się uśmiecham. W tej chwili nie jestem w stanie nawet czuć smaku. Jak najszybciej potrafię przeżuwam i połykam pokarm. Wiem, że później kiedy nadejdzie ból żołądka będę tego żałowała, ale na pewno nie ma nic gorszego od tego, że nie mam siły na kompletnie nic. –Widzisz jeśli nie będziesz sprawiała problemów to nie będzie aż tak źle.

-Wcześniej nie sprawiałam kłopotów i wcale nie było dobrze.

-Jak to nie. Zadawałaś zbędne pytania.

-Właśnie za to byłam karana?

-Może nie do końca. My też musimy wziąć sobie wolne.

-To w końcu załóżcie normalny biznes, a nie bogacicie się na przetrzymywaniu niewinnych ludzi.

-Oooo nie wszyscy są tacy jak ty. Mamy tu różnych typów.

-Na przykład jakich?

-Aktorów, piosenkarzy, prezenterów, producentów oraz ich dealerów. Ogólnie same szychy, ale tylko takie, za które wiemy, że dostaniemy okup. Wybieramy tylko tych z kochających rodzin. Jaki sens jest zwijanie kogoś kogo nikt nie kocha.

-Każdego kocha choć jedna osoba.

-Nie prawda. Chyba nie bardzo wiesz co się dzieje we współczesnym świecie.

-Może.

-Lepiej? – pyta zadziwiająco łagodnym głosem. Byłam tak zajęta rozmową z nim, że nie zauważyłam momentu, w którym zawirowania w głowie ustały.

-Tak, znacznie lepiej. Dziękuję.

-Na przyszłość nie rób takiego hałasu.

-Na przyszłość dawajcie mi jedzenie choć raz dziennie.

-Lepiej nie odzywaj się taki tonem do innych.

-Jeśli nie dostaniecie pieniędzy i tak mnie zabijecie. Co to za różnica.

-Czasami lepiej nie igrać z ogniem. – Wstaje i chyba chce już wychodzić.

-A ty gdzie byłeś przez te parę dni? Też u rodziny? – Widzę grymas, który niespodziewanie pojawia się na jego twarzy.

-Nie mam rodziny. -  I tak po prostu wychodzi zostawiając mnie samą opartą o ścianę i nadal dochodzącą do siebie.

                Chyba nigdy nie spotkałam się z bardziej tajemniczą osobą. 

DZIEŃ 38

Jeśli wierzyć kreskom, które nadal stawiam na okładce mojej książki to parę dni temu minął miesiąc odkąd się tutaj pojawiłam. Nadal każdego poranka po otwarciu oczu moją pierwszą myślą jest to w jaki sposób udało mi się dożyć następnego dnia?

Nie wiem dlaczego, ale instynkt podpowiadał mi, że lepiej będzie jeśli posłucham rady Joe’a i nie będę zbytnio się buntowała. Chyba podziałało, bo choć przez ostatnie paręnaście dni strasznie doskwiera mi nuda to nie mogę narzekać na brak pożywienia. Zresztą zdążyłam przyzwyczaić się do tego, że moim jedynym posiłkiem jest obiad.

Wiem, że choć nie mogę zadawać dużo pytań to to raczej nie obowiązuje ciemnowłosego, dlatego z utęsknieniem czekałam na jego wizytę, która bardzo długo nie nadchodziła. Powoli zaczęłam tracić nadzieje, aż w końcu wczoraj pojawił się ponownie. Z dziwnym pudełkiem w dłoniach. Chyba humor mu dopisywał, ponieważ na jego twarzy widniał szeroki uśmiech, którego wcześniej nigdy nie widziałam. Musiałam przyznać, że dzięki niemu był jeszcze bardziej przystojny.

-Co tu tak cicho? – pyta.

-Przecież nie będę mówić do siebie. Jak na razie wszystko w porządku jeśli chodzi o moje zdrowie psychiczne.

-To bardzo dobrze. Najgorzej jest na początku. Większość nie jest w stanie przetrwać pierwszego miesiąca. Skoro ten okres już za tobą to nie powinno być tak tragicznie.

-Oczywiście, że przesiadywanie w zamknięciu bez jakiegokolwiek wglądu na to co dzieje się na świecie nie jest tragiczne. Czy ty czasem słyszysz co mówisz? – nawet ostry ton mojego głosu nie sprawił, że jego humor się pogarsza.

-Spróbuje ci załatwić radio księżniczko. Przecież zanudzisz się tu nam. – Siada na krześle obok stoliczka. W porównaniu z jego umięśnioną i postawną sylwetką to wszystko wydaje się tak drobne i małe jak meble w domu dla lalek. – Mam dla ciebie prezent. – oznajmia.

-Nie mam urodzin.

-No i co z tego? Nie cieszysz się?

-To zależy od tego co znajduje się w środku. – Spoglądam na pudełko podejrzliwie. Nie mam pojęcia co może znajdować się pod podłużną pokrywą.

-Przekonaj się sama. – Podaje mi je. Przez chwilę się waham, a przez mój umysł przelatuje myśl, że być może to bomba. Nie wiem kiedy stałam się taka nieufna w stosunku do kogokolwiek. Przedmiot nie należy do najbardziej lekkich, dlatego moja ciekawość pogłębia się. Delikatnie gładzę chropowaty, kremowy papier, którym zostało owinięte pudełko i unosząc wieko zaglądam do środka.

Mija chwila zanim zdaje sobie sprawę do czego służy materiał, który jest w środku. Dopiero kiedy biorę go w ręce wszystko układa się w całość. Szeroko uśmiecham się i spoglądam na chłopaka.

-Dziękuję. – szepcze zachwycona widokiem moich pierwszych w życiu jeansów oraz t-shirtu. Naprawdę w tej chwili jestem w stanie założyć cokolwiek byleby nie była to jasnoniebieska sukienka, z którą nie dość, że wiążą się okrutne wspomnienia, to jeszcze z każdym dniem jest coraz bardziej zniszczona.

-Podobają ci się? Wiesz jako facet niezbyt się na tym znam.

-Oczywiście, że tak. Jeszcze raz dziękuję. – Podrywam się z miejsca i przykładam do siebie spodnie. Wydaje mi się, że nawet z rozmiarem trafił idealnie. Nie mogę uwierzyć, że moje wieczne drgawki powodowane tym, że cały czas mam odkryte nogi znikną. – Ale dlaczego pomagasz akurat mi?

-Skąd wiesz, że tylko tobie.

-Nie wiem. Tak mi się wydaje. Więc dlaczego? Przecież powinieneś być zły. Uprowadziłeś mnie.

-Hola, hola. Chyba już zaczynają mieszać ci się fakty. Wcale cię nie uprowadziłem.

-Ale zrobili to twoi koledzy, a ty z nimi współpracujesz, więc to jest niemal to samo. Masz zamiar mi odpowiedzieć?

-Wszystkiego dowiesz się w swoim czasie. Tylko pamiętaj. W momencie kiedy jesteśmy z innymi nie będę mógł rozmawiać z tobą tak samo jak teraz. Musisz się zachowywać tak jakbym był zwykłym oprawcą, który cię uprowadził i od czasu do czasu przynosi ci jedzenie przy okazji sprawdzając czy nadal żyjesz. Nasze rozmowy nie mogą wyjść poza to pomieszczenie, bo będzie naprawdę źle. Zrozumiałaś?

Jedyne na co mogę się zdobyć to powolne kiwanie głową. Po jego słowach jeszcze bardziej jestem przeświadczona o fakcie, że ten mężczyzna jest dla mnie kompletną zagadką, która mam nadzieje niedługo uda mi się rozwiązać.

Po pewnym czasie poszedł sobie znów zostawiając mnie samą pośród czterech ścian, ale z ledwo tlącą się nadzieją na to, że być może po jakimś czasie zdobędę sojusznika.

_________________________________________
Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że jak na razie to opowiadanie jest g*wno warte. Mam masę pomysłów na to co może dziać się z bohaterami, ale nieumiejętnie wplatam je w treść. Na przykład teraz. Macie masę opisów, czego pewnie większość nienawidzi. W dodatku doskonale wiem, że nie możecie doczekać się pojawienia Harry'ego. 
Najchętniej zaczęłabym pisać to opowiadanie od początku tak, aby akcja szła trochę szybciej, ale szkoda mi tego co już napisałam, a muszę się przyznać, że mam już parę rozdziałów do przodu!
Mam nadzieję, że nie wypniecie się na mnie i uzbroicie się w cierpliwość, bo przyznaje bez bicia, że kurde zepsułam to!

Nie będę prosić o komentarze, bo wiem, że na nie, nie zasługuję. ;/