11

DZIEŃ 76

Akurat tą noc udaje mi się przespać spokojnie. Myślę, że  w dużej mierze zasługą jest tutaj ciepły posiłek, który nadal czuję w żołądku oraz to, że w końcu udało mi się przekonać Harry’ego, że wcale nie mam wobec niego złych zamiarów.

O poranku każdy z nas zajmuje się swoimi sprawami. Ja ponownie zagłębiam się w lekturę, a chłopak prawie jak zawsze leży i wpatrując się w sufit rozmyślając. Dzisiejszego dnia nie zamieniliśmy ani jednego słowa, ale ta cisza wcale nam nie przeszkadza.

Niespodziewanie w drzwiach pojawia się Christopher. Czuję gęsią skórkę na moich ramionach, ale na szczęście nie trzęsę się ze strachu jak to robiłam jeszcze nie dawno.

-Chodź. – mówi krótko. Ton jego głosu jest przyjazny, ale mimo to czuję w nim nutkę fałszu co odrobinę zaczyna mnie stresować. Mimo wszystko staram się to zrzucić w jak najgłębszą otchłań mojego umysłu i nie zadręczać się tym.

Wstaję ostatni raz spoglądając na Harry’ego, który nie daje żadnych oznak życia i wydaje się pochłonięty swoim światem. Nie wiem dlaczego, ale akurat w tej chwili chciałabym aby na mnie spojrzał i choć na chwilę pokazał swoje dołki w policzkach. Wiem, że to odrobinę uspokoiłoby mnie, bo skoro on nie widzi zagrożenia to ja też nie mam czego się obawiać.

-Szybciej. – mruczy zniecierpliwiony.

Drzwi za mną zamykają się z cichym kliknięciem, które w mojej głowie odbija się jak echo. Coś złego za chwilę się stanie. Wiem to. Czuję napięcie wiszące w powietrzu, a mój oddech przyśpiesza.

-Idź przed siebie. – wydaje komendę, ale tym razem nie mogę wyczytać z jego głosu jakichkolwiek emocji. To jeszcze bardziej mnie stresuje, bo nie wiem czego mam się spodziewać.

Posłusznie wykonuje jego polecenie. Mam dziwne wrażenie, że wszystkie moje zmysły są nasilone. Słyszę każdy jego krok, który zostaje postawiony zaraz po moim. Niemal czuję zapach wilgoci, która unosi się wokół. Moje serce przyśpiesza z niezwykłą szybkością pompując krew.

Gdybym tylko w tym momencie ujrzała Joe’go byłabym spokojniejsza. Gdzie on jest kiedy go potrzebuje?

Kiedy wchodzę do salonu i okazuje się, że panuje w nim cisza jak makiem zasiał oraz, że nie ma żadnej żywej duszy wpadam w panikę. Rozglądam się szukając jakiejkolwiek luki, czy miejsca dzięki, któremu mogłabym się stąd wydostać. Tak strasznie się boję.

-Skręć w prawo. – odzywa się ponownie mężczyzna, a ja robię wszystko, aby tylko nie pokazać jak bardzo się boję. Wykonuje jego polecenie powoli tracąc jakąkolwiek nadzieje na to, że to co zobaczę w środku nie będzie aż tak straszne jak mi się wydaje.

Parę metrów przed ogromnymi metalowymi drzwiami wyciąga pęk kluczy i otwiera drzwi. Mam wrażenie, że za chwilę zemdleję, albo zacznę krzyczeć. Chce do domu. Nic więcej.

-Witaj księżniczko. – ton głosu Erica nie zwiastuje niczego dobrego. Nie potrafię powstrzymać wzdrygnięcia się. Spoglądam na niego z pewnie wypisanym strachem w oczach, ale w tej chwili nie dbam o to. Wiem, że w żaden sposób nie mogę poradzić na to co za chwilę się stanie. Jestem bezradna i całkowicie zdana na ich łaskę.

Pomieszczenie, w którym obecnie się znajdowałam było naprawdę przytulne pewnie miało za zadanie stworzyć pozory normalności i uśpić moją czujność. Jego jasnobrązowe ściany zdobiły najróżniejsze wzory kwiatowe, które niewątpliwie powstały z rąk człowieka. Jedyne co mnie najbardziej dziwi to brak jakichkolwiek mebli. Oczywiście nie licząc komody w rogu oraz krzesła postawionego na środku. Znajdują się tutaj jedynie trzy osoby: Eric, Christopher oraz Ben. Widzę jak wszyscy wpatrują się we mnie z szyderczymi uśmieszkami. Wiem, że doskonale zdają sobie sprawę z mojego przerażenia. Trzeba być naprawdę okrutnym aby cieszyć się z czyjegoś nieszczęścia. Jestem pewna, że w tej właśnie chwili czują władzę.

-Pewnie zastanawiasz się dlaczego sprowadziliśmy cię tutaj. – odzywa się ponownie mężczyzna. Nie jestem nawet zdolna do kiwnięcia głową, ale on nawet nie czeka na moje potwierdzenie. – Powinnaś mieć pretensje tylko i wyłącznie do swoich rodziców. Naprawdę nie mieliśmy wobec ciebie złych zamiarów. Nawet my mamy gdzieś tam odrobinę dobroci w sobie, a ty przecież jesteś tak niewinną istotką… Usiądź proszę tam. – Wskazuje na krzesło, które zaraz po wejściu do tego pomieszczenia zaintrygowało mnie. Niby zwykły mebel, ale wzbudza we mnie odrazę.

Tylko przez sekundę waham się. Nie mam pojęcia co stanie się dalej. Jestem bezsilna, a mój los jest w ich rękach. Nie mam pojęcia co też takiego dla mnie planują. Wykonuje jego polecenie, ale najchętniej wybiegłabym stamtąd z krzykiem.

-W ogóle nie spodziewaliśmy się, że akurat oni będą sprawiać takie problemy. Myśleliśmy, że bez żadnych hamulców wpłacą należną sumę. Niemal byłem pewien, że jesteś ich w oczkiem w głowie. Najwyraźniej ważniejsze są dla nich pieniądze niż dobro ich jedynej córki. Bardzo to smutne. Nawet nie wyobrażam sobie tego jak w tej chwili musisz się czuć. – Nachyla się nade mną, ale wcale nie czuję jego współczucia. W ogóle w tej chwili nie obchodzą mnie jego słowa. Podświadomie czekam na to co chcą zrobić. Od razu w głowie zapala mi się czerwona lampka. Nie ma pieniędzy, czyli trzeba się mnie pozbyć. Czuję jak moje serce jeszcze bardziej przyśpiesza. Zaciskam ręce na podłokietnikach krzesła. Mam nadzieje, że choć w taki sposób uda mi się rozładować stres. – Skoro ciągłe przypominanie im o wpłacie pieniędzy nie poskutkowało to musimy posunąć się do czegoś innego. Naprawdę już dostatecznie przeciągaliśmy ten moment. Bardzo mi przykro, ale tak musimy. – W jego oczach o ile się nie mylę widzę iskierkę prawdziwego żalu, ale szybko ona ginie zamaskowana chorą determinacją. – Chris? - mówi do swojego brata, a ja czuję jak każdy mięsień mojego ciała staje się napięty do granic możliwości. Mężczyzna z lekką nadwagą podchodzi do mnie z kawałkiem sznurka. Kto jak kto, ale wolałabym, aby to ktoś inny obezwładniał mnie. Nawet nie staram się wyrywać. Nie sprawiam żadnego oporu. Wiem, że to jest bez sensu. Jest ich trzech, a ja jestem jedna w dodatku już od dawna nie mam władzy nad własnym losem. Nie jest w stanie zmienić tego nawet moja rozpaczliwa chęć dalszego życia. Nie mogę znieść myśli, że wszystkie plany i marzenia legną w gruzach przez to, że ktoś o wiele za wcześnie zadecydował za Boga i odebrał mój czas przebywania na ziemi.

Wysoki postawny mężczyzna z komody wyciąga coś co na początku biorę za aparat, ale po chwili okazuje się, że to kamera.

-OK. Zaczynajmy. – mówi Eric. W tym momencie jeszcze bardziej niż kiedykolwiek wcześniej widzę to, że właśnie on dowodzi tym wszystkim. – Chcesz może coś powiedzieć rodzicom April. – Wzdrygam się słysząc swoje imię wypływające z jego ust. Wypowiada je w jakiś dziwny szyderczy, czy też prześmiewczy sposób.

Co też takiego mogę powiedzieć moim rodzicom w moich ostatnich chwilach życia? Jeśli Eric mówi prawdę to rzeczywiście wcale mnie nie kochają. Po co mam mówić cokolwiek skoro ich los najwyraźniej w ogóle ich nie obchodzi? Wpatruje się w obiektyw jak zahipnotyzowana. Mam nadzieje, że dzięki mojemu spojrzeniu dojdą do wniosku, że bardzo ich cenię i mimo tego, że to przez nich, jak się okazuje moje życie wyróżnia się spośród innych nastolatków i tak ich kocham. Nie jestem w stanie poruszyć się co nie jest jedynie winą sznura, który boleśnie wpija się w moje koniczyny.

-To chyba znaczy „nie”. – zabiera głos Chritopher i zaczyna śmiać się w niebogłosy. Czuję jak coś podchodzi mi do gardła. Mam wrażenie, że za chwilę zwymiotuje, ale w tym samym momencie przebudzam się, bo na prawym policzku zaczynam czuć nieprzyjemne szczypanie i pieczenie, które sprawia, że czuję jak łzy napływają mi do oczu. Spoglądam w górę i widzę Erica. Kąciki jego ust są uniesione do góry. Dotykam bolącego policzka i wtedy jakaś ciecz kapie na moją dłoń. Spoglądam w dół i zauważam czerwoną plamkę kontrastującą z jasną skórą.

ZACZĘŁO SIĘ

Prawdziwe piekło.

Zadawano mi cios za ciosem. Jedne były słabsze, a drugie sprawiały, że na prawdę marzyłam o śmierci. Wszystko działo się tak szybko, że nie miałam nawet czasu ocknąć się z poprzedniego uderzenia, a pojawiało się kolejne, które na moment oszałamiało mnie. Czułam mdłości i zawroty głowy. Dopiero kiedy razem z krzesłem zostałam przewrócona, a jego każdy fragment boleśnie wpijał się w moje ciało zaczęłam cicho jęczeć. Moja twarz zapewne była już cała opuchnięta i doprowadzona do takiego stanu jakiego pragnęli ci panowie.

PRZENIEŚLI SIĘ NA MÓJ BRZUCH.

Teraz już z trudem łapałam powietrze. Każda porcja tlenu zamiast zaspokajać mnie i dawać mi ukojenie sprawiała mi ból nie do opisania, który promieniował prawie na całą klatkę piersiową.

-Proszę. Przestańcie. – udało mi się wyszeptać.

-Głośniej księżniczko. Oni nic nie słyszę. – odzywa się Ben, który zajmuje się nagrywaniem wszystkiego. Skacze jak klown wokół mnie i moich napastników. Jestem pewna, że chce zdobyć jak najlepsze ujęcia.

-To boli. – nadal szepcze.

-Głośniej. – Z całej siły kopie mnie w brzuch. Z moich ust wyrywa się krzyk. Już wiem co mam robić. Muszę sprawić żeby moi rodzice byli przerażeni. Wtedy przestaną. Będą mieli materiał i skończą te katusze. Może jednak będę żyć?

-Przestańcie!!! – krzyczę zwijając się z bólu.

-Myślę, że i tak nie dostatecznie zadaliśmy ci ból. – odzywa się Christopher.

-Nie!!! Błagam!!! – mój głos lekko się załamuje. Jeśli dostanę jeszcze choć jeden cios to chyba nie wytrzymam tego.

-OK. Chris. Wystarczy. – mówi Eric, a ja mimo tego, że przed chwilą sprawił, że nie mam sił do życia jestem mu bardzo wdzięczna. Pochyla się nade mną i rozwiązuje gruby sznur, na którym na pewno znajdują się ślady mojej krwi. W czasie kiedy wiłam się na podłodze zaczęły nieźle wpijać się w moją skórę. – Możesz iść. – mówi jak gdyby nigdy nic.

 Jak może kazać mi iść skoro nawet nie mam siły podnieść się na ramionach? Mimo to biorę głęboki oddech i zmuszam mięśnie do pracy.

-Szybciej. – mówi Christopher i jakimś przedmiotem uderza mnie w głowę. Najpierw tracę ostrość widzenia, a potem nie widzę kompletnie nic. Tracę przytomność. Może tak jest lepiej?

***

Mam wrażenie, że jestem obserwatorem wszystkiego co się dzieje. Niewątpliwie cofnęłam się w czasie. Wiem to, ponieważ moja mama wygląda na o wiele młodszą niż jest obecnie, a ja mam może metr dziesięć wzrostu. Widzę jak kobieta pochyla się nade mną i starannie wiąże mój szalik.

-Mamusia za chwilę przyjedzie. Poczekaj. – Uśmiecha się do mnie przelotnie i wychodzi.

Młodsza wersja mnie siada na jednej z puf znajdujących się przy wyjściu. Słyszę jakieś krzyki. Dziecko zakrywa uszy i w tym samym momencie krzyki stają się bardziej stłumione. Idę w kierunku w którym zniknęła moja matka, ale nie mogę otworzyć drzwi, ani wyjść poza granicę tego pomieszczenia. Jedyne co mi pozostaje to siedzenie tutaj i czekanie w jaki sposób rozwinie się sytuacja.

Dziewczynka wesoło podryguje nogami i z nadal zasłoniętymi uszami zaczyna nucić jakąś piosenkę. Niewątpliwie jest świadoma tego co dzieje się za drzwiami, ale albo wie, że nie powinna tam zaglądać, albo już kiedyś przekonała się, że to nie niesie nic dobrego.

Po dosłownie minucie drzwi się uchylają, a w nich znów pojawia się ta sama uśmiechnięta kobieta. Tyle tylko, że jej policzek zdobi dość pokaźne zaczerwienienie.

-Skarbie. Mamusia nie może dziś odprowadzić cię do przedszkola. Pan Rupert zawiezie cię.

-Znowu, mamo!

-Przepraszam skarbie, ale naprawdę nie mogę. Uważaj na siebie. – Dziecko kiwa jedynie potwierdzająco głową i wychodzi na dwór gdzie cienka warstwa śniegu pokryła ziemie. Wiem, że ma wielką ochotę, aby ulepić choć jedną kulkę, ale wie, że nie mogę tego zrobić, bo wtedy poplami swoje ubranie. Otwiera uliczkę i widzę limuzynę…

***

-April. Obudź się. Błagam. – słyszę szept, który przebija się przez mgiełkę otumanienia. Próbuję otworzyć, oczy ale nie mogę. Nie czuję kompletnie nic. Gdyby nie ten głos z lekką chrypką, który daje mi minimalną nadzieje na to, że wszystko wróci do normy pewnie już dawno poddałbym się, a czerń pochłonęłaby mnie. – Słyszysz mnie?!- teraz już wiem, że to wcale nie jest szept. Chłopak krzyczy. To ze mną coś jest nie tak. – Ściśnij moją dłoń jeśli tak! Daj mi jakiś znak! Albo najlepiej po prostu obudź się! – Z całych sił skupiam się na mojej prawej dłoni. Najpierw czuję delikatne ciepło, a potem fakturę jego szorstkiej skóry. Gdybym była w stanie pewnie skrzywiłabym się pod wpływem jego miażdżącego uścisku. Chyba udaje mi się poruszyć palcem, bo jego głos jest trochę mniej zestresowany. – Dobrze mała. Przecież nie chcesz umrzeć. Masz jeszcze całe życie przed sobą. Po prostu otwórz oczy. Obudź się. Już nic ci nie grozi.

-Wszystko mnie boli. – szepcze krzywiąc się przy tym. Mam nadzieje, że chłopak to usłyszał, bo raczej nie byłabym w stanie znów tego powtórzyć. W czasie kiedy niespodziewanie ból we mnie uderza i zaczyna rozchodzić się po całym moim ciele niemal paraliżując mnie swoją coraz to bardziej nasilającą się mocą niemal zaczynam się modlić, abym znów zasnęła i przestała czuć cokolwiek. Przetrwałabym nawet najgorszy sen byleby tak nie cierpieć.

-Całe szczęście. – Słyszę jak oddycha z ulgą, a potem dziwne ciepło ogarnia całe moje ciało. Choć powinnam w tym momencie zwijać się z bólu z powodu jego rażącego dotyku to wcale tak nie jest. Dzięki temu mogę przynajmniej skupić się na czymś innym.

-Wcale nie.

-Jeśli boli cię to znaczy, że żyjesz. Nie mam żadnych tabletek nie mogę ci ulżyć.

-Nie mogę otworzyć oczu. – mówię drżącym, słabym głosem. – Co się stało?

-Nie mam pojęcia.

-Jak to?

-Po prostu zabrali cię, a kiedy obudziło mnie otwieranie drzwi Christopher niemal rzucił cię na podłogę. Myślałem, że nie żyjesz, ale wtedy nie wróciłabyś tutaj. Dokładnie zbadałem puls i oddech, ale nie wiedziałem co mam robić dalej. Dlatego czekałem aż się wybudzisz i przy okazji przemyłem twoje rany.

-To oni. – mówię kiedy przed oczami stają mi sceny tego co działo się jeszcze nie dawno. Ból uderza we mnie ze zdwojoną siłą.

-Boli cię? Po prostu nie myśl o tym. Najlepiej byłoby gdybyś zasnęła. Wtedy twoje ciało najszybciej się regeneruje.

-Jestem tak zmęczona, że ledwo mam siłę cokolwiek powiedzieć.

-To dobrze. Śpij. – Powinnam oburzyć się tym, że rozkazuje mi co mam robić, ale czułam jakby w każdy nerw mojego ciała wbijana była milimetrowa szpileczka, ale to nic. Gorsze było to, że ktoś wbijał je coraz głębiej, tak jakby testował jak dużo jestem w stanie wytrzymać.

Starałam się myśleć o czymś innym, byleby nie był to ból, ale kiedy nie koncentrowałam się na tym znów wracałam do najgorszego momentu w moim życiu.

***

DZIEŃ 79

HARRY

Minęły trzy dni odkąd ostatni raz ze mną rozmawiała. Czasami mam wrażenie, że przestaje oddychać. Najczęściej wtedy moje serce przyśpiesza, a kiedy sprawdzam jej puls od razu uspokajam się. Nie chodzi o to, że martwię się o to, że umiera, czy też przez to, że się z nią zżyłem. Po pierwsze nie znamy się zbyt dobrze. Fakt, że parę razy rozmawialiśmy ze sobą naprawdę szczerze i nieraz miałem wrażenie, że znalazłem pierwszego od dłuższego czasu przyjaciela, ale zaraz potem działo się coś przez co przestawałem jej ufać.

Teraz kiedy byłem pewien, że wcale nie współpracuje z tymi pierdolonymi sukinsynami, którzy mają czelność tak długo mnie tu przetrzymywać nie chce żeby umierała. Nie chcę zostać tu całkowicie sam. Odkąd ona jest tutaj przynajmniej mam do kogoś się odezwać, choćby miałoby to być wyżywanie się, czy nudne uświadamianie tego, że żyje w jakiejś cholernej szklanej bańce.

Przez chwilę wpatruję się w to jak jej klatka piersiowa z wielkim trudem unosi się i opada. Wiem, że walczy o każdy oddech. Kto by pomyślał, że taka niepozorna dziewczyna, która bardzo mało wie o życiu będzie o nie walczyć jak lwica.

Kładę się na boku dokładnie obok niej. Twarz ma nadal pokrytą siniakami, ale to i tak nie zmienia faktu, że jest jedną z piękniejszych dziewczyn jakie kiedykolwiek widziałem. Przynajmniej nie ma na sobie tony tynku, który naprawdę po pewnym czasie zaczął mnie nudzić.

Nawet nie wiem kiedy zasypiam jak dziecko. 

___________________________________

Wiem, że nie spodziewaliście się tego rozdziału już dziś, ale coś tknęło mnie żeby właśnie dziś go opublikować. Mam parę do przodu już napisanych, więc co mi szkodzi? ;)
Macie upragnioną perspektywę Hazzy!
Mam nadzieję, że tą trochę brutalną scenę udało mi się napisać na tyle, że daliście rade ją sobie wyobrazić.
Na prawdę bardzo smutno mi z powodu tego, że obserwatorów jest dużo, ale komentarzy nie przybywa. Chyba nawet ich liczba się zmniejsza ;/ Kiedy widzę coś takiego automatycznie odchodzi mi ochota na pisanie, więc jeśli zależy wam na tym, aby ta historia była kontynuowana to lepiej zacznijcie komentować.
Tak w ogóle nie chcę was szantażować 20= komentarz, ale jak sytuacja przez ten miesiąc się nie poprawi to obawiam się, że jednak będę musiała to zastosować. 

Przy okazji zapraszam na nowego bloga z recenzjami książek TUTAJ
Jeśli chcecie abym wyraziła swoja opinię na temat danego utworu to po prostu napiszcie w komentarzu (ale nie tutaj ;d)

Dziękuję, że jesteście! :*
PS: Powodzenia dla maturzystów :)